Hulp gevraagd
3 oktober 2013
Mag ik je iets vragen? Een kleine gunst? Het zit namelijk zo: in juni, vlak voor het zomerreces, heeft staatssecretaris Dekker aangekondigd dat hij thuisonderwijs in Nederland gaat afschaffen.
Nu hoor ik je denken: welnee. Twee jaar geleden stond Jet toch nog voor de Kamercommissie OCW? Twee jaar geleden besloot de minister van Onderwijs toch dat thuisonderwijs prima verliep? Ze had het immers laten onderzoeken en het ging hartstikke goed, sociaal-emotioneel en cognitief!
‘Ik zal de vrijstelling op grond van richtingsbedenkingen dan ook laten vervallen en zal een wetsvoorstel hiertoe voorbereiden. Dit wetsvoorstel komt in de plaats van de eerdere toezeggingen van minister Van Bijsterveldt met betrekking tot thuisonderwijs.’1)
Ondanks al het onderzoek en de positieve beoordelingen heeft staatssecretaris Dekker besloten dat hij de wet gaat veranderen, want hij vindt thuisonderwijs niet goed. Ziet u het woordje ‘vindt’? Het is de enige onderbouwing die de staatssecretaris in zijn brief gebruikt. Het gekke is dat je als staatssecretaris tegen al het bewijs2) in iets kunt vinden, omdat je het zelf niet begrijpt, omdat het ongemakkelijk voelt of omdat je er geen grip op kunt krijgen – en dat je dan, als liberale volksvertegenwoordiger, kunt besluiten de vrijheid van mensen in te perken.
We zouden naar België kunnen verhuizen, of Frankrijk, Engeland, Spanje, Oostenrijk, Canada, de VS of zo’n beetje elk willekeurig land in de wereld. Maar waarom zou je hier iets afschaffen waar we niemand mee lastigvallen, wat niemand iets kost3), waar geen misbruik van gemaakt wordt en wat voor een paar honderd kinderen zo goed werkt?
Ik vind niet dat alle kinderen thuisonderwijs moeten krijgen. Ik vind het fantastisch dat we in Nederland zo veel goede scholen hebben, zo veel goede meesters en juffen die hard werken om de kinderen geweldig onderwijs te geven. Dat is een groot goed.
Maar vrijheid van onderwijs is ook een groot goed. De vrijheid om te mogen kiezen wat het beste is voor jouw kind, jouw gezin, jouw situatie.
Als je een van de 915 mensen bent die maandag op dit blog terechtkwam, is de kans is groot dat je hier was uit nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid is geweldig, daar komen de prachtigste dingen uit voort. Je hoeft het niet met me eens te zijn, maar praat erover, stel vragen. Stuur het door, zegt het voort. Alles wat je blootlegt, wordt minder eng.
En dan nu die gunst. Er is een petitie opgesteld om het verbod op thuisonderwijs te stoppen. Wil je die voor ons tekenen?
Klik op de knop om naar de petitie te gaan.
Niet dat die paar handtekeningen wonderen verrichten, maar je laat ermee zien dat de democratie wel wat kan hebben. Dat de angst voor thuisonderwijs ongegrond is. Je bevindt je in goed gezelschap, hoor. Ik zag hoogleraren voorbijkomen, schrijvers, grootouders, juffen, meesters, iemand die ondertekende met ‘de trotse tante van een kind dat ook zulk onderwijs krijgt’ en er was zelfs een dappere leerplichtambtenaar. Maar je kunt de petitie ook anoniem tekenen, let dan even op het vinkje onder je e-mailadres.
Mede namens Victoria,
namens Cato,
namens Jette
en namens Philip,
dankjewel!
———————-
- Het verslag over Jette in politiek Den Haag.
- Een verwante post: ‘Ik wil geen actievoeren.’
1) De brief van staatssecretaris Dekker staat hier.
2) Hier een lijstje onderzoeken op verschillende gebieden: sociaal-emotioneel, cognitief, maatschappelijk betrokken en hoe-zit-dat-met-vervolgopleidingen. Veel ervan staat ook in het hoekje met veelgestelde vragen.
3) In 2013 kost een kind op de basisschool 5900 euro en op het voortgezet onderwijs 7.381 euro. Thuisonderwijzers krijgen geen vergoeding en besparen de staat dus jaarlijks veel geld. Bron: Rijksoverheid.
Een week uit het leven van… Jet
5 februari 2013
Dit is Jette. Jette is tien jaar. Als ze op school had gezeten, zat ze in groep zeven. Maar Jet zit niet op school. Daarom leert ze sommige dingen op het niveau van groep zeven, sommige dingen op brugklasniveau en sommige dingen op grotemensenniveau; je hoofd is namelijk niet beperkt tot een gemiddelde leeftijd. Jettes geschiedeniskennis ligt vermoedelijk een jaartje lager, want ze vindt -onbegrijpelijkerwijs- geschiedenis niet zo leuk. En we weten allemaal: als je ergens niet zoveel aan vindt, dan is het lastig je aandacht erbij te houden. Ook al roept je moeder nog zo vaak dat geschiedenis juist heel leuk is.
Jet leert vooral door de vragen die ze de hele dag stelt. Over koningshuizen, witte bloedlichaampjes, economische crises, moeilijke woorden, communisme of gezonde vetten bijvoorbeeld. Veel andere dingen leert ze door te doen. Omeletjes bakken, met vriendinnen kletsen, kapucijners telen, was opvouwen, baby’s gelukkig maken, aardappels schillen, verhalen schrijven. Al die dingen gebeuren de hele dag door. De meeste daarvan noteren we niet in een schriftje; dat komt er vanzelf uit als het moment zich voordoet. Maar sommige dingen noteren we wel, want ook al vinden wij het niet zo belangrijk om het exacte schoolniveau van Jette te bepalen, we weten dat er mensen zijn die dat wel belangrijk vinden. En als Jet over een poosje staatsexamens wil gaan doen, is het handig om te weten wat je nog moet leren en wat je al in de vingers hebt.
Naast de gesprekken die we de hele dag voeren, doet Jet vier vakken per dag. Iedere dag wiskunde en taal en daarnaast mag ze twee andere dingen kiezen. Ook moet ze dagelijks minimaal een halfuur in een leesboek lezen. Voor alle kinderen geldt: de televisie, iPad en computers gaan pas na 17.00 uur aan ter vermaak. Ter lering mag alles natuurlijk altijd aan.
Dit is wat Jet vorige week gedaan heeft.
- Wiskunde (dagelijks) uit het Wisschrift, als afwisseling op haar gewone rekenboeken.
- Syntaxis (dagelijks): woordsoorten, woordgroepen en zinnen ontleden.
- Engels (1x deze week) en een beetje geschiedenis: ik heb voorgelezen uit The Porcupine Year.
- Het gedicht ‘De bruid’ van Jan Prins (1x). Ja precies, die van ‘de bruigom is de lentezon / en Holland is de bruid’. We hebben het samen gelezen, gepraat over alle lastige woorden en de mooie beeldspraak, en gekeken naar het rijm. Daarna heeft Jet het overgeschreven in haar schrift.
- Op eigen initiatief heeft Jette deze week een opdracht over Nepal gekozen (3x aan gewerkt). Ze deed de laatste maanden mee aan de museumjeugduniversiteit en een van de onderwerpen betrof een Nederlandse vrouwenexpeditie naar de Himalaya. Naast het hoorcollege heeft ze zelfstandig informatie opgezocht en de aflevering ‘Bergen’ gekeken van Human Planet (BBC).
- Ik heb voorgelezen uit De wind in de wilgen van Kenneth Grahame (2x deze week).
- Oud-Grieks (2x deze week). Dat wilde Jet graag leren (ze houdt wel van een dooie taal en niet van geschiedenis, schiet mij maar lek). Een vriend die eindexamen Grieks gedaan heeft, bood aan om Jet eens per twee weken les te geven. Het begon met losse stukjes tekst, bijbelfragmenten en sinterklaasliedjes, maar sinds kort werken ze met de methode Hellenike. Had ik nog liggen uit een vorig leven.
Ik ben nooit verder gekomen dan bladzijde twaalf, daarna heb ik het heel snel achterin de kast gezet. - Wonderkinderen van Thea Beckman (dagelijks), deze week uitgelezen. Haar volgende leesboek heeft Jette al gekozen. Het geheim van Rotterdam, ook Beckman.
- Duits (3x deze week). Als thuisonderwijsgroep hebben we een jaarabonnement op een online klas van Rosetta Stone. Met een beetje enthousiasme kunnen we dit jaar 25 talen vloeiend leren beheersen, maar vooralsnog houdt Jet het op Duits en een zweempje Italiaans. We leggen de nadruk op spreken en luisteren (dat kun je instellen in het programma), hoewel er ook redelijk wat lezen en schrijven aan te pas komt. Philip en Jet mogen zelf weten wanneer ze hun werk doen; ze kunnen dan rekening houden met hun clubs en vrienden. Jet doet vaak vóór het ontbijt al een of twee vakken. Hier Duits in pyjama.
Jettes vaste clubjes zijn klassiek ballet en streetdance. Daarnaast helpt ze twee uur per week op de balletschool bij de kleuters (zie ‘Juf Jet’). Omdat ze zo ontzettend gelukkig wordt van ballet, heeft ze vorig jaar auditie gedaan voor de vooropleiding van het conservatorium. Zo’n auditie heeft veel weg van een vleeskeuring; het was nog even kantje-boord, want Jet bleek behept te zijn met een ‘te grote grote teen’. Maar kijk eens.
Echt conservatoriumhaar. Ondanks die grote teen. Dus nu danst ze iedere zaterdag ook op de balletacademie.
Vorige week vielen er twee thuiswerkdagen af, omdat we op pad gingen. Dat gebeurt niet iedere week, nu toevallig wel. Ik had de NOT gepland, de tweejaarlijkse onderwijsbeurs. Doorgaans ga ik zonder kinderen, maar Jet wilde graag mee. Ze had het al een paar keer discreet laten vallen – en naarmate de beursdatum dichterbij kwam steeds minder discreet. Omdat ik het gezellig vind om een dag met Jet door te brengen, had ik als verrassing een toegangskaart voor haar aangevraagd. Net als een thuisonderwijzende vriendin en haar dochter. Konden onze dochters zelf zien of er nog wat voor hen bij zat. Het gehalte thuisonderwijskinderen op de NOT werd flink opgekrikt.
De tweede dag was gereserveerd voor Jettes stage. Dat zit zo: Cato (5) is lid van een internationale thuisonderwijsclub, The Home Learners. De initiatiefnemers van de club bieden oudere thuisonderwijskinderen de kans om stage te lopen. Zo kunnen ze ervaring opdoen in organiseren en leiding nemen. De stagiaires bedenken zelf een activiteit en dienen vervolgens een verzoek in. Als dat nodig is, mogen ze hulp vragen bij de organisatie. Er wordt een deel van het clubbudget beschikbaar gesteld en aan het eind krijgen ze een certificaat.
Jet zag het helemaal zitten, vooral dat certificaat. Ze schreef een officiële brief met ‘geachte’ en ‘met vriendelijke groet’ en wist al precies wat ze wilde gaan doen. U raadt het nooit.
Dansen.
Ze organiseert twee workshops: een klassieke en een streetdance. Met choreografie en uitvoering en alles. In twee middagen leren de home learnertjes het dansje en op de derde bijeenkomst wordt het opgevoerd voor de ouders.
De klassieke is met pliés en relevés en ports de bras. Op ‘Girls just wanna have fun’ van Cyndi Lauper. Dat dan wel.
De streetdanceklas is op ‘Het land van’ van Lange Frans en Baas B. Enorm vet. En meteen een beetje geschiedenis, hè.
Ach, en dan is zo’n week alweer voorbij. De volgende ziet er vast anders uit. Dan bezoeken we misschien een museum of is er een thuisonderwijsbijeenkomst in de dierentuin. Dan zijn er andere dingen in het nieuws en gebeuren er nieuwe dingen in ons dagelijks leven, waar Jet weer duizend vragen over stelt. Er zijn verjaardagen in het verschiet, ons volkstuintje zit er weer aan te komen. De lente, de zomer. Der Lauf der Dinge. Als u af en toe als vlieg op onze muur komt zitten, zult u zien dat thuisonderwijs vanzelf minder excentriek wordt.
Een week uit het leven van…
4 februari 2013
‘Hoe ziet een dag thuisonderwijs er precies uit?’
Toen ik jaren geleden voor het eerst – heel voorzichtig – begon na te denken over thuisonderwijs, was ik ontzettend nieuwsgierig naar andere gezinnen. Hoe zag een gewone, alledaagse thuisonderwijsdag eruit? Ik had een peuter en een baby en liep nu al geregeld op mijn tandvlees, hoe deden mensen met meer kinderen dat? Ik had zo graag eens als een Wiplala in het borstzakje van zo’n gezin willen zitten en een hele dag meegekeken.
Als de ongerustheid over het sociale weggeëbd is en de oprecht geïnteresseerden zijn overgebleven, dan is dit een vraag die we vaak krijgen. Ik begrijp hem zo goed; we zijn allemaal benieuwd naar andermans leven, zeker als het een beetje raar is. Het is alleen moeilijk om een eensluidend antwoord te geven. Ten eerste omdat onze dagen niet allemaal hetzelfde zijn (net als bij mensen die naar school gaan) en ten tweede omdat onze manier ongetwijfeld verschilt van die van andere thuisonderwijzers (net zoals niet iedere school en ieder gezin hetzelfde is).
Om toch een idee te geven, zal ik af en toe een week van… posten. Houd in gedachten dat het geen standaardweek is; simpelweg omdat standaardweken niet bestaan. En bedenk ook dat als je alles achter elkaar zet, het idealer lijkt dan het misschien is. Maak zelf maar eens een weekdagboek met alle leuke en succesvolle dingen die je gedaan hebt; dat ziet er al gauw gelikt uit. Helemaal als je er foto’s bij zet – zo wordt ook het schoonmaken van de toiletpot een vreugdevol en educatief karwei.
Verder is het nooit bedoeld om een gevoel van tekortschieten op te roepen. Ik wil je alleen een beetje een vlieg op onze muur te laten zijn. Maar wel een vlieg in het hoekje van waaruit het volle wasrek, de halve nacht slaap, het rondgestrooide speelgoed en de vlokken stof net niet te zien zijn. Tenslotte is alles een kwestie van perceptie: voor mij mag de week soms een Groundhog Day lijken, mijn kinderen denken daar heel anders over.
Morgen de eerste. Ik begin met Jet, daar had ik vorige week toevallig de meeste foto’s van.
Singapore Math – veelgestelde vragen
15 november 2012
De laatste tijd krijg ik veel vragen over de rekenmethode van mijn kinderen. Dat komt waarschijnlijk omdat ‘onze’ rekenboeken, My Pals Are Here! van Singapore Math, sinds kort in het Nederlands vertaald zijn.
In het land der blinden is Eenoog koning: er zijn weinig mensen in Nederland die thuisonderwijs geven en nog minder die Singapore Math gebruiken. Welnu, hier spreekt Eenoog.
‘Je schreef in 2007 dat jullie Singapore Math gebruikten. Doen jullie dat nog steeds en bevalt het?’
Ja, we gebruiken Singapore Math nog steeds en naar volle tevredenheid. Philip (13) doet inmiddels Singapore Math voor het voortgezet onderwijs: New Syllabus Mathematics.
—
‘Waarom heb je voor Singapore Math gekozen?’
Toen ik een rekenmethode zocht, heb ik eerst vijf Nederlandse bekeken: Pluspunt, Wis en reken, De wereld in getallen en nog twee. Daar was ik niet over te spreken. Het Nederlandse rekenonderwijs zwalkt al jaren van old skool naar realistisch rekenen en terug. De vriendjes en vriendinnetjes van mijn kinderen kregen op school geen staartdelingen of breuken, maar moesten ‘schattend’ rekenen. Als ik hen vroeg 1356:12 op te lossen, dan hadden ze twee vellen papier nodig om al schattend tot een uitkomst te komen. Dat wilde ik niet voor mijn kinderen. Ik was geen thuisonderwijs gaan geven vanwege slecht rekenonderwijs, maar nu ik toch thuisonderwijs gaf, wilde ik ook meteen goed lesgeven. Hoe ik van de zoektocht in Nederlandse methodes bij Singapore Math ben terechtgekomen, heb ik hier al eens beschreven.
—
‘Is de taal geen probleem? De boeken zijn in het Engels.’
Daar zag ik eerst ook een beetje tegenop, maar dat is reuze meegevallen. De methode is geschreven voor Singaporese kinderen van wie Engels meestal niet de thuistaal is. Daarom is het taalgebruik eenvoudig.
Totdat mijn kinderen het zelf kunnen lezen, vertaal ik. Ik zit gewoon naast hen, we praten over de sommen en ik luister hoe zij tot een antwoord komen. Bijkomend voordeel is dat ze op deze manier een extra taal leren. Door iedere dag wiskunde te doen, leren ze meteen Engels.
Het kost natuurlijk meer tijd dan ze in hun eentje aan een rekenboek te zetten. Dat vind ik soms weleens lastig met meerdere kinderen; het is makkelijker om gewoon een boek onder hun neus te schuiven. Maar achteraf gezien ben ik er blij om. Een-op-een-aandacht is gezellig en effectief. Bovendien blijf je precies op de hoogte van de vorderingen. En, niet onbelangrijk, je leert de methode met hen mee.
—
‘Wat is het onderscheidende in Singapore Math? Wat maakt het zo goed?’
Om te beginnen laat ik een meester zelf aan het woord, dr. Yeap Ban Har. Hij is een van de makers van Singapore Mathmethodes. In een Nederlands interview (hier) zegt hij dat het vooral de concrete aanpak is die de methode zo succesvol maak:
‘Bij Singapore rekenen gaat het om de ervaring en het zelf doen. We noemen dat ‘de concrete-pictorial-abstract methode’.
Als kinderen bijvoorbeeld 12:4 leren, krijgen ze eerst twaalf concrete voorwerpen, zoals muntstukken, die ze moeten verdelen in vier groepen. Elk kind kan dat. In de volgende fase werken ze met twaalf plaatjes in plaats van echte objecten en pas daarna maken ze de som met alleen abstracte symbolen, met cijfers. Elke fase is nodig om een volgende te kunnen begrijpen: eerst voorwerpen (concrete), dan illustraties (pictorial) en dan pas de cijfers (abstract).
Oplossingsgericht werken en gebruikmaken van objecten en illustraties bij leren is niet nieuw. Al jaren zijn er wetenschappers die verkondigen dat deze manier van leren effectief is. Wat ook niet nieuw is, is de manier waarop wij verdieping aanbrengen in de stof. Waarop we liever één probleem een paar keer oplossen dan dat we allerlei verschillende problemen oplossen. Wat wel nieuw is, is dat we al deze zaken hebben gecombineerd in ons onderwijs.’
Bron: onderwijsmaakjesamen.nl
Voor mij persoonlijk zit de grootste troef in de ‘bar diagrams’. Niet in de letterlijke vertaling van staafdiagram, maar als manier om verhaaltjessommen uit te rekenen. Zo leren kinderen al op jonge leeftijd sommen op te lossen die je normaal door middel van algebra berekent. Het begint heel simpel en later worden het ingewikkelde sommen die ze telkens op dezelfde simpele manier kunnen uitrekenen. Neem het volgende vraagstuk:
‘Philip heeft vier keer zoveel liedjes op zijn iPod als Jette. Samen hebben Philip en Jet 105 liedjes. Hoeveel liedjes heeft Philip op zijn iPod?’
Als je niet beter wist, zou je hier een vergelijking van maken. Met Singapore Math rekenen kinderen van 9 jaar dit anders uit.
Het is het meest typerende van de Singapore methode en ik ben er erg van gecharmeerd. Onwijs leuk om te zien hoe je kinderen ingewikkelde sommen snel en enthousiast oplossen. Ik wou dat ik het op de lagere school zo geleerd had.
Omdat dit zo specifiek is voor Singapore, wordt het door de hele methode heen opgebouwd. Ik kan me voorstellen dat het daarom lastig is om zomaar halverwege de leergang over te schakelen van een andere rekenmethode op Singapore Math. Dan mis je een didactiek die al jaren aan de gang is. Persoonlijk zou ik bij een overstap in ieder geval beginnen bij grade 2 (groep 4), ook als je kind eigenlijk al in een hogere groep zit. Dan zoeven ze wat sneller door de boeken, maar krijgen zij (en jij) de bar diagrams en bijzondere didactiek goed mee.
—
‘Overal staat dat Singapore Math alleen effect heeft als de leraar de methode goed begrijpt. Docententrainingen zouden noodzakelijk zijn. Vind jij dat ook?’
Je moet de methode inderdaad goed begrijpen, maar daar heb je als thuisonderwijzer naar mijn mening geen training voor nodig. Thuisonderwijzers hebben het grote voordeel dat zij met hun kind meeleren. De lerarentraining van Yeap Ban Har in Nederland beslaat enkele uren tot maximaal 3 dagen. Zelf zegt hij in bovenstaand interview:
‘Het gaat in de training vooral om de mensen te laten ervaren hoe Singapore rekenen werkt. Geen theorieën maar gewoon rekensommen maken. Zo merken ze meteen hoe effectief de methode is en kunnen ze de les die ze gedaan hebben in hun eigen klas geven. Wat ik mijn cursisten daarbij altijd adviseer is: lees het boek. Je leert het beste door alle opgaven in het boek zelf te maken.’
Bron: onderwijsmaakjesamen.nl
Zo is het maar net. Onderwijzende ouders doen precies dát. Als leerkracht met een groep van 30 kinderen kun je niet bladzij voor bladzij naast ieder kind zitten, het is logisch dat je dan via een training de methode in de vingers moet krijgen. Maar als privéjuf zit je een halfuurtje per les bij je kind en leer je vanzelf mee. Ik vond het fantastisch om de methode te zien ontvouwen.
Toch is dit wel een puntje van aandacht als beide ouders bij wiskunde helpen. Toen John de rekenles een keer overnam, mondde dat uit in een masterclass algebraïsche vergelijkingen. ‘Zo moet het niet’, had een tienjarig Philipje gezegd. Ik bedacht later pas dat John de blokjesmethode natuurlijk niet kende. Daar moet je even rekening mee houden.
—
‘Singapore voert al twintig jaar internationale rekentests aan. Komt dat niet omdat kinderen in Singapore veel meer tijd besteden aan rekenen?’
Het is te gemakkelijk om het succes van de methode daarop af te schuiven. Volgens Ban Har krijgen Singporese kinderen vijf uur rekenen per week. Dat is misschien wat meer dan in Nederland, maar niet absurd veel meer. Er zijn ongetwijfeld kinderen die ook nog uren naschoolse stamplessen krijgen, maar daar zijn de resultaten niet op gebaseerd. Bovendien blijkt uit de Nederlandse proef dat kinderen het ook hier beter deden. Tijdens gewone Nederlandse schooluren zonder drillscenario’s.
In iedere klas in ieder land ziten bolleboosjes en kinderen die het rekenen niet zo makkelijk afgaat. Wat Singapore rekenen zo bijzonder maakt, is dat iedereen beter presteert, ook de middenmoot en de ploeteraartjes. Dat is voor mij overigens geen doorslaggevend motief geweest. Ik zocht een beproefde, gedegen methode die ook nog enthousiasme kon opwekken. We hebben mazzel gehad dat het bij ons werkte.
—
‘Sommigen zeggen dat Singapore Math te weinig automatiseert, dat je veel aanvullend materiaal nodig hebt. Wat is jouw ervaring?’
De methode kent inderdaad geen oeverloze herhaling. Dat was voor mij een pre. Mijn kinderen zijn niet bijzonder begaafd, maar de eindeloze pagina’s die ik in Nederlandse methodes zag, vond ik overbodig. Ik wilde liever aanvullend materiaal geven als dat nodig was, dan de kinderen bij voorbaat aan een soort bezigheidstherapie te onderwerpen. Er was eigenlijk maar één onderdeel waarbij mijn kinderen meer oefening nodig hadden: de tafels van vermenigvuldiging. Dat deden we dan in de auto, aan tafel of wandelend naar de balletschool. Zo doen we ook wel spellingsoefeningen. Of ik liet ze wat tafels maken op een van de vijftienduizend tafeltrainersites op internet.
Leveranciers willen uiteraard hun waren slijten. Daar ben ik aanvankelijk wel voor gevallen; dan kocht ik aanvullende boeken als Challenging Practices, IQ Math en meer van dat soort veelbelovende titels. Maar we hebben ze nooit gebruikt. Het bleek bij Philip en Jet niet nodig. Wie weet komen ze nog van pas bij Cato of Victoria.
Wat wél handig is, is een set klikbare rekenblokjes. Ze bestaan onder verschillende namen: base ten blocks, rekenstaafjes, rekenkubussen. Je kunt ze bijvoorbeeld vinden bij Educratief, daar heten ze ‘MAB-materiaal’.
Verder doe ik aan variatie. Zo nu en dan geef ik de kinderen een paar maanden ander wiskundemateriaal. Voor de jeu, maar ook omdat ik het belangrijk vind dat ze verschillende vraagstellingen leren oefenen. Dan komen ze niet voor verrassingen te staan als ze eens een examen doen dat niet op Singapore Math geënt is. Dat is dan in plaats van Singapore Math, niet ernaast. In de loop der jaren hebben we afgewisseld met onder meer:
- wisschriften van de Stichting Vierkant voor wiskunde.
- het honderdveld
- ideeën van de wiskundemeisjes
- spelletjes
- geometrische figuren knutselen of bouwen van k’nexx
- de Vlaamse methode Van basis tot limiet, meetkunde met het wiskundespel Monkeylabs
- Ik was altijd heel slecht in wiskunde van Jeanine Daems en Ionica Smeets
- Stukjes uit Het grote rekenboek
- een eigen boekwinkeltje bijhouden, compleet met orders, btw berekenen, balans opmaken enzovoorts
‘Is er iets wat je minder goed vindt aan de methode?’
Nee eigenlijk. Ik kan alleen maar enthousiast zijn over Singapore Math. Het is altijd een gok als je aan een echte methode begint en bij ons heeft het goed uitgepakt. Ik weet dat sommige mensen de plaatjes vinden afleiden van de som, maar voor mijn kinderen had dat juist een meerwaarde. Ik vond het ook altijd leuk als er uitgeweid werd, als we van het een in het ander rolden. Voor mij is dat een van de leuke kanten van thuisonderwijs. Zoals toen Philip werd geïnspireerd tot taartenbakken na zijn rekenles.
Het enige nadeel vind ik de prijs. Ik bestelde mijn boeken in Singapore zelf en dat is duurder dan Nederlandse methodes die je soms tweedehands op de kop kunt tikken. Nu My Pals are Here! in het Nederlands vertaald is, zou ook dat nadeel wegvallen.
—–
- Deze en deze post bevatten meer informatie over Singapore Math. De rest kun je vinden onder de categorie Singapore Math rechts in de kantlijn.
- Als je zelf vraagstukken wilt oefenen op de Singaporese methode, staan hier en hier veel sommen.
- Hier bestel ik de boeken. Zelfs inclusief verzendkosten goedkoper dan uit Groot-Brittanië halen.
- De Nederlandse methode heet Rekenwonders. Hier vind je meer informatie en prijzen. Een collega mailde dat zij de werkboeken daar per stuk besteld heeft, dus het hoeft niet per vijf.
- Het Nederlandstalige interview met lerarenopleider Yeap Ban Har.
- Een artikel uit de Volkskrant. Of hier als het al off line gehaald is.
Schoolvakantie
15 augustus 2011
Iedereen die een peuter of kleuter in huis heeft gehad, weet: leren stopt nooit. Een vijfjarige stelt honderdtwintig vragen per dag, las ik eens. Als we de pensioengerechtigde leeftijd bereikt hebben, zijn dat er nog maar zes.
‘Houden jullie kinderen schoolvakanties aan?’
Wat moet je dan zeggen?
Ja, want dan hebben hun schoolgaande vrienden eindelijk tijd genoeg om dagen achtereen te spelen. Om te sjouwen met luchtmatrassen voor spontane logeerpartijen en om tot twee uur ’s nachts te beppen vanuit de slaapzak.
Ja, want als Philip en Jet hun reken- en spellingboeken vóór de vakantie uit hebben, hoeven ze daar niet in te werken.
Of moet ik zeggen: ‘Nee, wij houden geen schoolvakanties aan’? Dat komt eigenlijk meer in de buurt van de waarheid.
Nee, want de honderdtwintig dagelijkse vragen blijven gewoon doorgaan.
Nee, want ze horen Lange Frans zingen: ‘Kom uit het land van Pim Fortuyn en Volkert van der G. / Het land van Theo van Gogh en Mohammed B.’ En dan praten we anderhalf uur over geschiedenis, maatschappijleer, islam, christendom, ietsisme, de nuance tussen vrijheid van meningsuiting en mensen kwetsen, Ayaan Hirsi Ali, vrouwenbesnijdenis, mannenbesnijdenis, seksualiteit, Nederlandse hiphop.
Nee, want iemand eet een koekje en vraagt: ‘Ligt Bastogne nou in Frankrijk of in Wallonië?’ en een ander pakt de atlas.
Nee, want er wordt nog steeds gezongen, geschilderd, gekleid, strijkgekraald, gezwommen, gedanst en gegymnastiekt, ook al zijn de balletschool en gymzaal gesloten.
Nee, want Cato stopt echt niet met leren lezen.
Nee, want we kijken nog altijd Human Planet en volgen de reis van de Beagle. We staan versteld van mensen, dieren en een ontroerend mooie planeet. We stellen vragen, praten, discussiëren en komen tot de conclusie dat we niet geloven dat de mens een geëvolueerd pantoffeldiertje is en dat de aarde van z’n lang zal ze leven niet uit louter toeval ontstaan kan zijn.
Nee, want ik heb zin om een pruimentaart te bakken en vriend D. stelt voor er een taartenwedstrijd van te maken. De jongens maken een kwarktaart, Jet, Cato en ik gaan Pflaumenkuchen proberen.
Nee, want er worden nog steeds filmpjes opgenomen met drie, vier, zes kinderen, een videocamera en veel flauwe grappen.
Het is maar net wat je wilt zien natuurlijk.
Je kunt twee tieners zien die voor een beeldscherm hangen.
Of je kunt twee kwetsbare, geestige jongens zien die FIFA 2010 op de Wii spelen en zich afvragen welk team ze zullen zijn, Ajax, PSV of De Graafschap. Die samen een target halen. Omgaan met teleurstellingen.
En triomfen.
Die een paar uur lol hebben en dan hun zwembroek pakken om naar de plas verderop fietsen.
Het is maar wat je wilt zien.
Een vierjarig kind dat om twee uur ’s middags in een balletpak verveeld uit het raam staart.
Of een meisje dat hard aan het werk is. Iemand die zojuist vier woorden gemaakt heeft en aan het overwegen is welke van de zevenentachtig overige vragen in haar hoofd ze nu eens zal stellen.
—
Het boek waar Cato mee werkt heet Het leesplankje en ligt op dit moment bij het Kruidvat voor 4 euro. Wij hebben een plastic versie van het Hoogeveens leesplankje (veilingkijker bulkt ervan), maar het boek bevat ook een bouwplaat met uitknipletters.
Thuisonderwijs
14 februari 2011
Eigenlijk hè, eigenlijk wil ik gewoon laten zien wat we doen. Hoe thuisonderwijs kan zijn. Eigenlijk wil ik helemaal niet praten over onderzoek zus en bewijs zo.
Maar dan lees ik dagbladen, luister radiointerviews en zie politici ins Blaue hinein twitteren: ‘Thuisonderwijs slecht plan: slechte kwaliteit’ of ‘Thuisonderwijs afschaffen, kinderen eerst’. En dan weet ik weer dat het niet genoeg is om alleen maar een huis-tuin-en-keukenonderwijsblog bij te houden.
Ik snap ze wel hoor, de vooroordelen. Ik heb ze zelf toch ook gehad? Ik ben toch ook gewoon naar school geweest? Ik heb toch ook gedacht: ‘Wat raar!’ toen ik voor het eerst over thuisonderwijs hoorde? Zou ik door al die moeite, kosten en kritiek gaan als ik dacht: ‘We gaan er eens lekker op los experimenteren’? Nee toch?
Nee, inderdaad. Toen ik dacht: ‘Wat raar!’, ben ik erover gaan nadenken. Toen ik dacht: ‘Die kinderen worden toch nooit sociaal?’ heb ik boeken gelezen en onderzoeken. Daaruit bleek dat die kinderen uitstekend socialiseren, zich uitstekend ontwikkelen en uitstekend presteren op cognitieve tests.
Weet je, je hoeft niet pro-thuisonderwijs te zijn. Ik wil alleen dat mensen eerlijk voorgelicht worden.
Er is geen enkel onderzoek waaruit blijkt dat de kwaliteit van thuisonderwijs slecht is. Er zijn wel onderzoeken waaruit blijkt dat de kwaliteit van thuisonderwijs zeer goed is. Ik heb voor de gelegenheid een pagina gemaakt met alle Veelgestelde Vragen op een rij en links naar die onderzoeken.
Een paar weken geleden was er een bijeenkomst in een speeltuin in Utrecht. Daar waren 90 kinderen en 45 volwassenen, alle leeftijden door elkaar. Grote kinderen hielpen kleintjes op de glijbaan, durfals gingen met angsthazen in de botsauto’s. Er waren humanisten, joden, moslims, boeddhisten, christenen, holisten en hindoes. Er waren ‘zorgleerlingen’, hoogbegaafde en gemiddelde leerlingen. Er waren kinderen van Nederlandse ouders en van buitenlandse afkomst. Uit kleine dorpen en grote steden. Creatieve kinderen, boekenwurmen, spring-in-‘t-velds en sterrenkenners. Er waren kinderen die aan alles wilden meedoen en kinderen die zich even wilden terugtrekken bij hun vader op schoot. Er waren Catootjes, Philips en Jettes. En niemand maakte daar een punt van.
Soms hè, soms ben ik zo klaar met al die vooroordelen. Want eigenlijk wil ik gewoon thuisonderwijs geven.
Dialoog (3)
11 juni 2010
Omdat ik laatst wederom met iemand in discussie raakte over mijn economische waarde (ha die W), nog maar even verder met de veelgestelde vragen. Eerst de ‘waardevraag’, daarna nog wat vragen die ik per e-mail kreeg.
‘Mensen als jij hebben geen enkele economische waarde. Stel dat jouw kinderen (of alleen al je dochters) later hetzelfde gaan doen als jij? Dan worden er generaties lang geen mensen op de arbeidsmarkt afgeleverd. Jullie kosten de maatschappij alleen maar geld.’
(Eigenlijk werd het breder gesteld, namelijk dat mijn waarde in het algemeen betwist kon worden, later hebben we de discussie beperkt tot economische waarde. )
Laten we wel wezen. Ik bespaar de maatschappij per kind 6100 euro per jaar, de kosten die de overheid betaalt voor een basisschoolleerling. Als we besluiten ook de middelbare school thuis te doen, wordt dat 7600 euro per jaar. Uitgaande van acht jaar basisschool en zes jaar voortgezet onderwijs, maal drie kinderen is… ktsjing, zo’n 300.000 euro. Cash in uw handje.
Maar eerlijk gezegd is het niet mijn overtuiging mensen te meten naar hun economische waarde. Als ik eten maak voor mijn zieke buren, kun je zeggen: vooruit dan maar, je hebt enige economische waarde, want je bespaart de samenleving een tafeltje-dekjemaaltijd. Maar dat is niet waar het om gaat.
Wat is de economische waarde van kunst? Het Rijksmuseum kost bakken met geld.
Trouwens, wat is eigenlijk de waarde geweest van de financiële sector de afgelopen jaren? Met de honderden miljarden die het de laatste tijd heeft gekost, kun je je afvragen of de branche per saldo zijn geld heeft opgebracht.
Een ander voorbeeld. Stel nou eens dat ik ervoor kies om zelfvoorzienend te gaan leven. Boerderijtje, eigen waterput slaan, windmolen voor stroom, groentetuin, boomgaard. En stel dat ik niets van mijn opbrengst verkoop, maar alleen voor eigen gebruik verbouw. Dan verricht ik geen werkzaamheden voor de maatschappij; bovendien neem ik duur land in beslag waar makkelijk een torenflat had kunnen staan.
Als je alleen kijkt naar economische waarde, dan begeef je je op glad ijs. Laten we beginnen met de bejaardentehuizen. Natuurlijk, de mensen hebben tijdens hun werkzame leven bijgedragen aan de economie, maar dat pluspunt kunnen we na pakweg tien pensioenjaren wel wegstrepen, woon- en zorgkosten in acht nemend. Ik zeg: de fik erin.
En voort met de chronisch zieken, psychiatrische patiënten, verstandelijk gehandicapten. Wo haben wir das schon gehört?
Mijn gesprekspartner vond dat ik het in het belachelijke trok en daarmee de kritiek ontweek, maar ik zou werkelijk niet weten hoe je op een integere manier iemands waarde kunt bepalen aan de hand van een economische meetlat.
‘Je onttrekt je aan de arbeidsmarkt. Een mens hoort een nuttige bijdrage te leveren aan de maatschappij.’
Wat is nuttig? Stel dat ik was blijven werken. Ik heb Nederlands gestudeerd, Middelnederlandse letterkunde om precies te zijn. Als ik geen kinderen had gekregen en aan de faculteit was gebleven, dan had ik mijn leven naar alle waarschijnlijkheid gewijd aan de mediëvistiek. Prachtig, ik word er nog steeds warm van. En hoeveel denk je dat ik de overheid gekost zou hebben in dienst van de universiteit? Hoe nuttig was mijn maatschappelijke bijdrage geweest als ik mijn jaren had besteed aan het zoveelste commentaar op een Middeleeuws handschrift?
Een kennis van me is onlangs gepromoveerd op het onderwerp: ‘Het onderwijs in Nederlands-Indië tussen 1920 en 1930’. Met decennialang onderzoek is dat de dienst die zij de samenleving heeft bewezen.
Ik geloof dat ik wel zou kunnen verdedigen dat mijn huidige maatschappelijke bijdrage in nuttig opzicht concurrerend is.
‘Hoe denk je over je eigen ontwikkeling? Als je niet deelneemt aan het arbeidsproces, stomp je af.’
Ik vind dat zelfontplooiing nogal overschat wordt bij een baan. Het is heel fijn als je je geld kunt verdienen met iets waar je je geluk uit haalt, maar hoeveel mensen doen nu écht het werk wat ze leuk vinden? In hoeverre ontplooi je je als je in een kippenslachterij staat om de huur te kunnen betalen? Om dichter bij huis te blijven, ik heb een aantal banen gehad als intercedente, vertaler en secretaresse. Als ik voor mezelf spreek, dan voorzien mijn huidige bezigheden in oneindig veel meer persoonlijke ontwikkeling dan de werkzaamheden die ik in een commercieel bedrijf verrichtte.
Momenteel leer ik meer keuzes te maken, geduld te oefenen, verantwoordelijkheid te nemen, mee te leven, na te denken, stressbestendigheid te demonstreren, goed rentmeesterschap te bedrijven, routines te ontwikkelen en strategieën te herzien dan in welke baan ik zou kunnen bedenken. Of in ijzingwekkende coachingstaal: ik moet vaker buiten mijn comfort zone treden dan me soms lief is.
Maar ik beschouw het als een voorrecht dat ik mag doen wat ik graag wil en wat ik belangrijk vind. Dat heet vrijheid.
‘Heb je nooit de behoefte om iets voor jezelf te doen?’
Uiteraard. Maar eigenlijk ben ik vrij snel weer ‘opgeladen’. Als ik met een vriendin naar de hammam ben geweest, een dag in mijn eentje in de bibliotheek heb kunnen zitten, naar het theater ben geweest of naar een strandtent met een paar vriendinnen, dan kan ik er daarna wel weer een weekje tegen.
We hokken natuurlijk ook geen 24 uur per dag als gezin samen. Philip en Jet hebben vriendjes en clubs waar ze naar toe gaan, ik ga een paar keer per week hardlopen. En ja, ik jaag de kinderen ook weleens naar buiten omdat ik even niet aanspreekbaar wil zijn. Maar ik prijs me gelukkig dat ik zo veel tijd met hen kan doorbrengen; ik vind het leuke mensen om om me heen te hebben.
Van alle markten thuis 