Come to see Victory
30 december 2012
Naar oud-Hollands familiegebruik bezingen Aarde, Wind en Vuur het eerste levensjaar van ons kleinste schatje. Geluid aan en meezingen maar: I am free, yes I’m free, now I’m on my way.
Sterrenplukker
11 juli 2010
Hij is weer thuis van zomerkamp. Al mijn bezorgdheid was voor niets. Hij lag niet met een gebroken nek op de hei waar hij zichzelf in leven hield met dauwdruppels. Hij is niet de Duitse grens over gesmokkeld door een kartel mensenhandelaren. Hij is niet de douche ingelokt door een vieze kampleider. Hij heeft het waanzinnig gehad.
In zeven dagen tijd is hij drie jaar ouder geworden, met een soort kalme stoerheid over zich.
Zijn vocabulaire is uitgebreid met woorden als ‘slowen’ en ‘Wolter Kroes’ en terwijl hij zijn ervaringen royaal deelt met hen die er niet bij waren, maakt hij met zijn vingers een ‘tussen aanhalingstekens’ in de lucht. Over clandestien meegenomen walkie-talkies, zeephellingen, nachten van vier uur slaap. En de disco op de laatste avond.
‘Wat er toen gebeurde…’ Hij slaat hoofdschuddend zijn ogen neer bij de herinnering. ‘Ik zit daar gewoon met mijn vrienden. Komt er een meisje naar me toe. Zegt ze: “Zie je dat meisje daar? Die vindt jou leuk.” ’ Hij kijkt ons verontwaardigd aan.
‘Was het een leuk meisje?’, vraag ik.
‘Weet ik niet, ik ben niet naar haar toegegaan. Ik dacht: we zijn hier nog maar een halve dag, morgen gaan we naar huis, dan heeft het geen zin om haar te leren kennen.’
Lekker praktisch, dat Y-chromosoom.
Hij kwam thuis met een tas vol schone t-shirts en onderbroeken. Op de onderbroeken had hij me al een beetje voorbereid bij het inpakken, voordat hij wegging. Toen ik liet zien wat een handige plek was voor zijn boxershorts, zei hij: ‘Dat is goed, stop ze er in ieder geval maar in.’ In ieder geval? ‘Ja’, zei hij, ‘ik denk dat ik alleen deze aanhou, want ik ga me niet omkleden als er vreemden bij zijn. Maar misschien komen ze nog van pas.’ Hij had er toch nog vier gebruikt.
Ik zat te vissen of er echt niks naars gebeurd was – een beetje moeder is alert op traumatische ervaringen die misschien verdrongen zijn. ‘O ja’, zei hij later, ‘dat was trouwens nog vervelend…’ Dus toch. Toch een dubieuze groepsleider. Toch een sarrende tentgenoot. ‘Ja’, zei hij, ‘ze hadden alleen maar jonge kaas. Dus ik heb vooral chocopasta en hagelslag op brood genomen.’
Tijdens kamp had ik zijn filmpje gemaakt. Wekenlang had hij gevraagd of het al af was. Of ik er überhaupt mee bezig was. De filmpjes van Jet en Cato waren al op hun verjaardag klaar, maar Philip was twee maanden geleden jarig en dat is zonder aubade voorbijgegaan. Bij dezen maak ik het goed. Ik vond het alleen lastig om het juiste liedje te vinden. Uiteindelijk bleven er twee over, ze passen allebei zo goed bij hem. Hij kon zelf ook niet kiezen, dus dan maar zo. Twee keer dezelfde Philip, twee keer anders.
—
Voor haar
10 april 2010
Jet werd acht jaar. Na de roze fase, de pippifase, de stoeremeisjesfase, de paardenfase en de K3-fase zit ze nu in de nostalgische fase. Bolderburen wil ze voor de derde keer lezen om weg te dromen bij een leven van nieuwgeboren lammetjes, briefjes oversturen in een sigarenkistje, eindeloze speeldagen in hooischuren en picknicks van boterhammen met kaas en een kan limonade.
Samen met John leest ze alle boeken van het Kleine Huis. Om de nostalgie tot het uiterste te beleven, zeg maar. Mocht een leven in Bolderburen er om wat voor reden dan ook niet van komen, dan heeft ze besloten in een Klein Huis te gaan wonen. Eerst in een groot bos, dan op een prairie. De verhuizing zal per huifkar geschieden.
Ze wilde Kleine-Huiskleren voor haar verjaardag. Rokken met schorten en zo’n hoed met oogkleppen. Alvast voor op de huifkar. Het was even zoeken, maar ik heb ze gevonden.
‘Ik ben trouwens benieuwd welk liedje je voor mij kiest’, zei ze, verwijzend naar het filmpje dat ik voor Cato gemaakt had.
Maar dat wist ik al. Het liedje dat al acht jaar in me begint te zingen als ik naar Jet kijk.
A je to
8 maart 2010
Cato was jarig en gaf een feestje. Ze werd drie jaar. En van alle mooie cadeautjes waren er twee het allermooist.
Vanaf het eerste moment dat zij hen leerde kennen, is er geen dag voorbijgegaan dat ze niet naar hen vroeg. Zoals gebruikelijk bij kinderen van haar leeftijd, maakt het Cato niet uit of ze het verloop van de strapatsen inmiddels kan dromen. Afwisselend ademloos en dubbelklappend van het lachen bekijkt ze haar favoriete afleveringen rustig dertig keer.
Zij heeft er een beeldschoon vocabulaire mee opgebouwd. Als haar duplotoren gelukt is, roept ze ‘A je to!’ (Tsjechisch voor ‘en dat is dat’), als het misgaat moppert ze dat alles naar de gallemiezen gaat en soms hoor ik haar mompelen: ‘Dat strijkijzer van jou, Buur, dat heb ik het raam uitgekegeld.’ Dus toen ik de poppen zag, wist ik dat daar geen ander verjaarscadeau tegenop kon.
Drie jaar is ze; toen ik begon met dit blog was ze net geboren. Omdat ik als Def P inmiddels heel bedreven ben in het mixen van filmpjes, hieronder een serenade van twee minuten voor m’n kleinste liefje. Cato zelf kan er alvast geen genoeg van krijgen. De muziek begint met het couplet dat op haar geboortekaartje stond, in de mooiste uitvoering van de meester.
Handle with care
31 december 2009
De RoXY en iT zijn weg, Paradiso is ook niet meer wat het geweest is, dus wij brengen oudejaarsavond thuis door. Vanmiddag heb ik voor de eerste keer oliebollen gebakken. Ze zijn wat rustieker uitgevallen dan ik bedoeld had, qua gestalte zouden ze geen slecht figuur slaan in de nieuwste Star Warsfilm, maar mijn moeder vindt ze heerlijk en het staat heel feestelijk op tafel.
Dan trekken we nu een fles champagne open en geef ik je een dikke nieuwjaarskus.
Wees voorzichtig met vuurwerk. En wees voorzichtig met je omgeving, met de dieren, met de zwakkeren, met je woorden en met elkaar. Alle moois voor 2010.
Nieuwerwets fotoalbum
22 oktober 2008
Boxen aan.
En omdat bronvermelding een zaak van eer is, hier de link naar de vriendin van wie ik het idee gegannefd heb.
Van alle markten thuis 