Kijkles
15 juni 2010
Kinderhand
21 mei 2010
Soms sta ik ervan versteld hoe gauw die gevuld is.
Jet en Cato luisterden naar een cd van Jip en Janneke, de jarenzestigmusical waar Harry Bannink op een gegeven moment helemaal losgaat op het klavier, en besloten winkeltje te spelen, net als in het verhaal.
Ze spelen wel vaker winkeltje natuurlijk, maar dan met wat voorhanden is. Nu wilde Jet eens flink uitpakken in de opstelling. Kastjes en laatjes, alles binnen de grenzen van Cato’s beperkte actieradius.
‘Heb je knopen, mam?’ vroeg Jet.
‘Wil je soms ook wat oude lapjes?’ bood ik gul aan. Jip en Janneke hebben namelijk een ‘winkeltje van lapjes en knopen’.
‘O mam, mág dat?’ riep Jet verrast. Ik snorde wat spullen op die de doorgeefzak niet hadden gehaald en overhandigde haar royaal twee oude flanellen pyjama’s.
Jet kon haar geluk niet op. En Cato dus ook niet, want als je zus zo opgetogen is, moet het wel iets bijzonders zijn. Vast nog bijzonderder dan een excentriekgevormde tak of een stengel fluitekruid – zaken waar Cato normaal gesproken blij van wordt.
Ze hebben drie uur zitten spelen.
(De oplettende lezer ziet een ander gipsje dan het rood-wit-blauwe. Dat klopt. Deze dinosaurusprint zat tussen de vlag en het huidige zuurstokroze loopgips in. We hebben onze vaste stoel op de eerste hulp.)
Voor haar
10 april 2010
Jet werd acht jaar. Na de roze fase, de pippifase, de stoeremeisjesfase, de paardenfase en de K3-fase zit ze nu in de nostalgische fase. Bolderburen wil ze voor de derde keer lezen om weg te dromen bij een leven van nieuwgeboren lammetjes, briefjes oversturen in een sigarenkistje, eindeloze speeldagen in hooischuren en picknicks van boterhammen met kaas en een kan limonade.
Samen met John leest ze alle boeken van het Kleine Huis. Om de nostalgie tot het uiterste te beleven, zeg maar. Mocht een leven in Bolderburen er om wat voor reden dan ook niet van komen, dan heeft ze besloten in een Klein Huis te gaan wonen. Eerst in een groot bos, dan op een prairie. De verhuizing zal per huifkar geschieden.
Ze wilde Kleine-Huiskleren voor haar verjaardag. Rokken met schorten en zo’n hoed met oogkleppen. Alvast voor op de huifkar. Het was even zoeken, maar ik heb ze gevonden.
‘Ik ben trouwens benieuwd welk liedje je voor mij kiest’, zei ze, verwijzend naar het filmpje dat ik voor Cato gemaakt had.
Maar dat wist ik al. Het liedje dat al acht jaar in me begint te zingen als ik naar Jet kijk.
Boek op schoot
10 februari 2010
De afgelopen weken zijn de kinderen bezig geweest met een zogeheten lapbook. Al jaren een hit onder Amerikaanse thuisonderwijzers, maar voor ons de eerste keer.
Een lapbook is een soort werkstuk, een opgeleukt essay. De term is ontleend aan het formaat: het flapjesboek heeft de grootte van een A4’tje en past zo’n beetje op een kinderschoot; lap is de Engelse vertaling van ‘schoot’.
Het sprak me nooit aan. Veel gedoe voor weinig opbrengst, leek me. Ik dacht dat het alleen leuk zou zijn voor heel jonge kinderen en ouders die van knutselen houden. Maar toen zag Jet het werkstuk van deze thuisonderwijzers en toen wilde ze ook.
Ze borrelde meteen van ideeën. Dit moest erin en dat. Stickers, plaatjes, tekeningen en verhalen. Eigenlijk stof voor vier lepboeken, als ze er zo bij nadacht. We begonnen met een, over klassiek ballet.
Mijn voorwaarde was dat ze het merendeel zelf deed. Ik vind het helemaal niet erg om me in te leven in de interesses van mijn kinderen, maar het moest niet mijn boek worden. Zo stond het een poos geleden al in het FD: ‘koester de creativiteit van je kind, neem hem niet over’. Vrij vertaald.
En eerlijk is eerlijk, het was een groot succes. Ik heb mijn mening herzien: het is geen bezigheidstherapie, maar een mooi, interdisciplinair project, met dingen die ik belangrijk vind ik het onderwijs. Schrijven, lezen, nadenken, veel onderzoek doen, keuzes maken. Dan maakt het eigenlijk niet uit welk onderwerp je neemt; als je het van alle kanten belicht, doe je veel waardevolle vaardigheden op.
Jettes vriendin werd aangestoken door het enthousiasme. Zij gaat wel naar school, maar heeft hier een lapbook gemaakt als voorbereiding op haar spreekbeurt. Philip maakte er ook een, die zullen we later openbaar maken. Maar nu het boek van Jet.
Je kunt een kartonnen dossiermap nemen (te koop bij kantoorboekhandel), A4’tjes van knutselkarton aan elkaar plakken of één groot stuk gekleurd karton vouwen.
Als je de voorkant openklapt, zie je dit:
En als je de middelste flap omhoogklapt, krijg je dit:
En dan zijn er dus allemaal flapjes en luikjes en envelopjes die de informatie verstoppen. Linksonder een boekje met de balletposities. Linksboven een luikje met dvd-suggesties, rechtsboven een uitvouwblad met boekentips.
Onder de rechterflap met de bloemetjes een stukje over Tsjaikovski:
Een huisgemaakt puzzeltje van een ballerina (kleurplaat op kartonpapier, voor het stevige):
De beroemdste balletverhalen bewaard in een envelopje:
En achter de luiken van het blauwe huisje een getypt opstel.Voor het huisje heeft Jet de vorm shutterfold gebruikt, waarvan hier een pdfje staat. Hier vind je nog veel meer vormen voor luikjes, mini-boekjes en envelopjes.
Jet is er ont-zet-tend trots op. Ze heeft alles zelf bedacht, is er dagenlang mee bezig geweest (‘Ik ga weer even leppen’) en ik heb alleen hand- en spandiensten verricht. Het volgende project staat op stapel. Als het af is, bent u de eerste die het hoort.
Vacature
29 januari 2010
‘Zo’, zei Jet terwijl ze me een velletje in handen duwde, ‘ik heb mijn schrijven voor vandaag ook weer gedaan.’
Functieomschrijving
Een leuke baan in een kleine organisatie met voldoende ruimte voor verantwoordelijkheid.
In tegenstelling tot de advertentietekst heeft de functie betrekking op drie kinderen, in de leeftijd van twee tot tien jaar. Je werkt binnen een open, informele cultuur waar geen 9 tot 5-mentaliteit heerst.
Stressbestendigheid en een positief zelfbeeld strekken tot aanbeveling, aangezien het middelste kind (meisje, 7 jaar) optimaal bekend is met de persoon van Mary Poppins, zowel in de roman van P.L. Travers als in de Disneyfilm uit 1964. Identificatie is derhalve onvermijdelijk.
Voorts verwachten wij:
- engelengeduld
- flexibiliteit gelijk een trapezewerker in het Chinees Staatscircus
- een sprookjesachtige inslag
- kennis van de vliegkunst en goochelaarscapaciteiten (als het toveren van grote attributen uit een kleine tas) zijn een pre.
Ben jij de logistieke duizendpoot die we zoeken? Meld je dan snel via het contactformulier linksboven.
Handle with care
31 december 2009
De RoXY en iT zijn weg, Paradiso is ook niet meer wat het geweest is, dus wij brengen oudejaarsavond thuis door. Vanmiddag heb ik voor de eerste keer oliebollen gebakken. Ze zijn wat rustieker uitgevallen dan ik bedoeld had, qua gestalte zouden ze geen slecht figuur slaan in de nieuwste Star Warsfilm, maar mijn moeder vindt ze heerlijk en het staat heel feestelijk op tafel.
Dan trekken we nu een fles champagne open en geef ik je een dikke nieuwjaarskus.
Wees voorzichtig met vuurwerk. En wees voorzichtig met je omgeving, met de dieren, met de zwakkeren, met je woorden en met elkaar. Alle moois voor 2010.
Net woorden
28 december 2009
Tussen alle kerstige dingen door zijn Jet en ik naar het ballet geweest. Het was een afspraak die al maanden stond, een dingetje tussen Jet en mij.
Jet had zich grondig voorbereid met haar dansboek , de muziek van Tsjaikovski en het balletverhaal, dat net een beetje anders is dan het traditionele sprookje. We hadden ook de gebaren uit ons hoofd geleerd. Bij een ballet wordt niet gesproken: de muziek vertelt het verhaal samen met de dans. Maar daarnaast is er nog een ‘ballettaal’, de mime die de dansers gebruiken om te vertellen dat iemand slaapt, verdrietig is of sterft. Als je die eenmaal weet, kun je het verhaal nog beter volgen.
De kaarten had ik in augustus gereserveerd, toen ik nog niet kon weten dat we over besneeuwde straten in onze mooiste kleren naar het theater zouden lopen. De entourage kon niet beter.
We gingen al vroeg, want ik had Jet opgegeven voor een ‘doe meeles’ die voorafging aan de balletuitvoering. In een aparte studio van het danstheater kregen de kinderen les van een balletjuf op muziek van De Schone Slaapster. Jet wist vantevoren niet waar ze meer naar uitzag, de balletvoorstelling of de les. Het bleek allebei even prachtig.
Ze oefenden passen uit het ballet. Eerst alleen, daarna samen met een partner. Ze mochten mini-uitvoerinkjes houden voor elkaar en voor de ouders langs de kant.
Omdat ik weet hoe blij u wordt van mijn filmkunsten, hier nog een puik stukje camerawerk. De muziek neuriet u er zelf bij.
En vooruit, nog eentje de andere kant op.
Toen begon de voorstelling. Die was precies zoals we gehoopt hadden: geen moderne vertolking, maar hardcore klassiek. Met suikerspinjurken, spitzen, strasstiara’s, heren in uiterst nauwsluitende maillots, hoeden met struisveren en tutu’s van honderd meter tule. Het decor was pastel met glitter, sprookjeskastelen, dromerige bergen en bootjes die op een rails over het podium getrokken werden.
Het duurde drie uur (met twee pauzes), maar Jet heeft iedere seconde ademloos in zich opgenomen. ‘Wat mooi’, fluisterde ze, ‘Het zijn net woorden.’ Terwijl we naar buiten liepen, terug in de sneeuw en de stadslichtjes, leek het net of de sprookjeswereld nog even aanhield.
Van alle markten thuis 