Gezworen kameraden
15 juli 2011
Naast alle noeste arbeid is er ook een tijd voor totale ontspanning. Zo ging ik met Cato naar de wervelende voorstelling van Buurman & Buurman.
Sinds jaar en dag zijn het dikke vrienden, en omdat Cato’s andere grote vriendin H. dat wist, kreeg ze kaartjes voor het theater. De aankondiging hing al maanden met een magneetje op de koelkast, want er werd naar uitgekeken.
We gaan niet zo vaak met z’n tweeën op pad, Cato en ik. Dus we namen het ervan.
En we lachten om alle merchandise in de foyer, want haha, wij hadden Buur & Buur zelf mee. Meer heeft een mens niet nodig.
Na een klein intermezzo aan de bar kregen ze een goede plek in de zaal. Zo konden ze tussen twee stoelen door naar het toneel kijken.
Cato had nog niet zo vaak het pluche van de theaterstoel onder haar billen gevoeld. Het zat heel comfortabel.
Iets minder comfortabel waren de beurtelings schoppende voetjes en harentrekkende vingertjes van de tien kindertjes van het kinderdagverblijf op de rij achter ons. Maar een kniesoor die daarop let.
Man, we hadden wel wat beters te doen dan ons daarover drukmaken! Er stond van alles te gebeuren, dat zag je zo aan de dansende lichten op het doek van roodvelours. Je hoorde het aan het geroezemoes in de zaal, aan de muziek die zachtjes maar vol verwachting speelde, aan de geluiden die af en toe door de dikke gordijnen heen mompelden.
En toen kwamen ze, hoor. Ze kregen eerst het doek niet omhoog, maar toen bedacht die ene Buurman iets heel slims met veel touw en een constructie met z’n kraanwagentje. Kon het gelukkig toch nog beginnen.
Cato heeft een uur lang ademloos gekeken en op adequate momenten geklapt, aanwijzingen geroepen en meegezongen met de liedjes die al snel in je hoofd zaten. Ze was er vol van. En ik was vol van haar.
Je raadt trouwens nooit wat er naast het theater zat.
Ik zei het al, hè? We namen het ervan.
Ondanks de subtiele aanbeveling van de chef,
koos ik toch voor iets met yoghurt en passievruchten en een bolletje zabaglione.
Cato ging voor kleurstoffen. Dolfijnenijs en frambozen. Ik geloof dat de dolfijnen wel tonijnvriendelijk gevangen waren.
En nu heeft Cato haar oog laten vallen op een snoezig optrekje op funda.
Halfvrijstaand en het bevat nog karakteristieke Oostblokelementen. Voorts beschikt de woning over een separaat balkon en een toilet op het zuiden.
Aanvaarding geschiedt in overleg met de buurman. Dat zal in Cato’s geval geen probleem zijn.
Poppenkast
7 december 2010
Gijsbrecht
13 februari 2009
Totdat Cato geboren werd, gingen we vaker naar het theater. Niet iedere maand, maar een keer of zes per jaar toch zeker. Vooral de stukken van Theater Terra vonden we mooi, over Kikker, Kleine Ezel en -in mindere mate- Muis. In de winter meestal een sprookje in de schouwburg, af en toe een theaterstuk in de bibliotheek, en soms reden we naar een ver theater voor die ene speciale voorstelling – zoals die over Pettson en Findus. Maar de afgelopen twee jaar kwam het er niet meer zo van.
Totdat de moeder van Jettes vriendinnetje me vorige week wees op een kinderbewerking van de Gijsbrecht van Aemstel. Het leek me een mooie aanvulling op Johnny Jordaan, die we met regelmaat draaien ter koestering van mijn wortels.
En zo zaten we weer in het theater. Zonder Cato, want die bleef bij vader. (De mevrouw van de reservering vroeg nog bezorgd of ik wel wist dat het voor zes jaar en ouder was, want ze hoorde ‘iets van een kleiner kind’ op de achtergrond. Achtergrond was beleefd uitgedrukt.)
Jet hand in hand met haar vriendin, Philip naast mij. Dan kun je nog zo’n flinkerd zijn bij Star Wars, als er onheilspellende muziek klinkt om de spion van het stuk aan te kondigen, kun je maar beter naast je moeder zitten.
Vooraf konden er wapenschilden geknutseld worden.
En na afloop kenden ze een gouwe ouwe uit de vaderlandse belletrie – naast de juweeltjes die ze middels ome Johnny uit die mooie, die fijne Jordaan al konden opdissen.
Het hemelse gerecht heeft zich ten lange lesten
Erbarremt over mij, en mijn benauwde vesten
De uitvoering was geweldig. Een groot aantal heerlijke grappen, een woeste slag om Amsterdam, verrassende vindingrijkheid bij de decorstukken, een glansrol voor de minstreel en Vondels eigen stuk was er nog in te herkennen. Gaat dat zien: Gijsbrecht van theatergezelschap Unieke Zaken.
Van alle markten thuis 