*Uitverkocht* NBTS Party 2012
4 september 2012
Het kan aan de nieuwe, frisse organisatie gelegen hebben, maar er waren mensen die hun lever hadden willen geven om erbij te zijn.
Eilaas. In de geschiedenis van de Not Back to School Party was het nog niet eerder voorgekomen, maar het was uitverkocht. Wie had dat zeven jaar geleden kunnen denken, toen we met vier gezinnen in een achtertuin stonden te barbecuen, ter viering van het nieuwe schooljaar? Kleine Evan, kleine Eric, kleine Adam, kleine Boaz, kleine Philip, kleine Jet en nog een paar. Dat was het. Een beetje de Silicon Valley van thuisonderwijzend Nederland, met een ondergrondse lijn naar downtown Lelystad.
Das war einmal. Downtown Lelystad was nu naar ons toegekomen om het feest te vieren; samen met downtown Pijnacker, downtown Roeselare, downtown Kuala Lumpur, downtown ’s Hertogenbosch, downtown Aalten en downtown Amsterdam. Als u erbij was, had u kunnen zien dat er meer nationaliteiten, religies en leerstijlen vertegenwoordigd waren dan op een gemiddelde basisschool in Slotervaart.
En deze drie kinderen hadden het allemaal geregeld (met de vijfjarige mascotte op links):
E-mails geschreven, vragen gesteld en beantwoord, overleg gevoerd, excelsheetjes bewerkt en telefoongesprekken gehouden. Soms duurde het vijf kwartier voordat ze een e-mail van vier regels geformuleerd hadden, maar dat hoort erbij.
Cato’s bijdrage bestond uit supervisie. En uit het omkeren van haar spaarpot, anders was er niet voldoende wisselgeld. Het eerste uur van de NBTSP zaten ze paraat om de namenlijsten te controleren en betalingen te innen. Daarna namen en de moeders van de organisatoren het over.
Vanaf dat moment zijn de foto’s zo’n beetje inwisselbaar met voorgaande jaren. Water en zand.
Dertien-, veertien-, vijftienjarigen.
Halfjarigen.
En alles daar tussenin.
Voor het eerst waren er thuisonderwijsveteranen bij. Die bestaan, wist u dat? Mensen die ervoor gekozen hebben, soms noodgedwongen, soms omdat het tijd was, om na jaren hun kind weer schoolonderwijs te laten volgen. Allemaal kinderen die uitstekend instromen op scholen onder leeftijdsgenoten. Deze pionier was zeven jaar geleden bij de eerste Not Back to School Barbecue en was nu zo lief om de gelederen te komen versterken.
Terwijl ik de laatste modder van Cato’s benen krab, de klitten uit Jettes haar kam en Philips sandalen even buiten zet (wees blij dat het geen geureninternet is), knip ik het lint officieel door. Op naar een nieuw schooljaar.
—–
- Not Back to School Partyarchief:
Staande ovatie
23 augustus 2012
Deze had u nog te goed. Ik weet dat u er nooit genoeg van krijgt, nóg meer foto’s van een dansende Jet en Cato.
Het blijft toch altijd weer anders, hè. Een mens fotografeert nooit vanuit dezelfde hoek. Dan weer van links, dan weer van rechts. Verschillende outfits, ander haar. Nee, dat verveelt niet gauw. En omdat ik u jammer genoeg niet allemaal kan uitnodigen voor de avondvullende dvd-versie, doen we het gewoon zo. Ga er maar weer eens lekker voor zitten.
Daar stonden ze, mijn dochters. Een andere zaal dan vorig jaar, maar minstens zo prestigieus. Op de planken waar een halfjaar geleden nog het Oekraïens staatsballet trippelde; voor een duizendkoppig publiek.
Omdat ze verschillende dansen dansten, hoorden ze bij de ‘spoedverkleding’ – alleen de naam al deed Jettes hart sneller bonzen. Het was een teken van grootmeesterschap, vond ze, de spoedverkleding. Dan stonden er namelijk drie mensen klaar om je als een haas in nieuwe kleren te hijsen. Niet in de kleedkamer, nee, gewoon in de coulissen. In het kloppend hart van de show.
De klas van juf Jet gaf een fenomenale interpretatie van ‘Singing in the Rain’. Maandenlang geoefend. Met paraplu’s en alles.
Jet was van tevoren bang geweest dat het misschien niet helemaal gelijk zou gaan. Bleek volkomen onterecht. Als één vloeiend geheel zweefde haar corps de ballet over het toneel.
Toen dus hup, de spoedverkleding in. En alsof er niks gebeurd was liet ze Gene Kelly achter zich en ontketende Christina Aguilera. Stoere passen, moves like Jagger.
De rook was nog niet opgetrokken, of de volgende kleding hing klaar. Deze dans hadden Jet en Cato veel gerepeteerd, thuis. Ik had hem zo vaak gezien dat ik in geval van ziekte onmiddellijk dienst kon doen als stand-in. Het was met een armzwaai en een heupwieg en een trommelende beweging.
U had erbij moeten zijn. Volgend jaar is er weer een kans. Ze hebben een week op wolken gelopen van de adrenaline na het optreden, maar Jet vertrouwde me laatst toe dat ze weer zin heeft om te oefenen voor de volgende show. Met minstens drie dansjes. Vanwege de spoedverkleding.
Gesurft voor u: My Education in Home Schooling
29 juli 2012
Toen ik zei dat ik niet iedere uiting over thuisonderwijs zou doorlinken, had ik dit nog niet gelezen, gisteren in The Wall Street Journal.
‘I don’t know how most people spend their second morning home schooling. I spent mine hyperventilating into a paper bag.’
Een feest der herkenning voor thuisonderwijzende ouders en een inkijkje voor toeschouwers en nieuwsgierigen. Een paar quotes, de rest moet je verder lezen.
Deze natuurlijk:
‘Everyone is worried that I keep my child in a crate with three air holes punched in it and won’t let her have friends until she gets her AARP card. There’s a long answer, of course, but I’ll sum it up this way: Homo sapiens have walked the Earth for at least 130,000 years and, in this time, they learned to be human from their elders, not from their peers.
Mandatory education in the U.S. is less than 150 years old. Learning to be a productive adult human by spending a third of every day with other kids might be a good idea, but it’s too soon to tell. I’m still unsure that the people best equipped to teach a 14-year-old boy how to be a man are other 14-year-old boys.’
En een optimistische afsluiter, daar hou ik van:
Some lessons are best learned at a kitchen table, others in a lecture hall, a chemistry lab or a gym. It would be nice if students everywhere had access to every option.
With each passing year, the division between home schooling and institutional schooling will continue to dissolve. We will go to the education, and the education will come to us. The bad news is that it doesn’t work that way yet. The good news is that we get to build it.
Mag ik je vriend zijn?
17 mei 2012
Je bent niet iemand die veertig keer per dag zijn scheten facebookt. De eetafspraak, de bonte was en de 2,37 km die je in de benen hebt zitten terwijl je P. Diddy op Spotify luisterde – je deed het allemaal in discrete beslotenheid zonder dat je er een opgestoken duimpje voor verwachtte. En toch.
Ik doe er zelf aan mee natuurlijk. Ik ben zowel dealer als gebruiker. Het is de kunst te doseren. Never get high on your own supply. Maar hee, we trappen allemaal wel eens in de valkuil. Je wilt iets opzoeken, iets educatiefs of van duidelijk intellectuele nieuwswaarde. Iets núttigs in elk geval. De ene interessante pagina haakt in de volgende en voor je het weet zit je op flickr tweehonderd trouwfoto’s van volslagen onbekenden door te bladeren.
Aan een kant is dat het leuke van de sociale media. Het onverwachte, de euforie als je iets heel moois ontdekt. Zonder internet had ik nooit van thuisonderwijs gehoord, had ik sommige onweerstaanbaar leuke mensen niet ontmoet, had ik geen kennis kunnen nemen van een aantal briljante artikelen en ideeën.
Aan de andere kant is er het onverzadigbare. En de absurditeit van dingen die je in het echte leven nooit zou doen, maar die achter een schermpje best aanvaardbaar lijken.
Via dit artikel in het NRC van vandaag.
Not Back To School Party 2011
15 september 2011
Wat is het alweer dagen heerlijk weer. Zonnetje, zonder jas naar buiten. Zondagavond was de voorspelling ook prima. Volgens weeronline zou het maandag een zesje worden in Rotterdam. Niet tropisch, maar 20°C en in ieder geval droog.
Herinnert u zich nog wat het uiteindelijk werd, maandag?
Toen we ’s morgens in de auto stapten, vielen de eerste druppels. Eenmaal op de A13 wuifden de ruitenwissers op volle toeren en riepen de kinderen beurtelings: ‘Ja, ik zie een opklaring!’ als er een streepje flauw licht uit de grijze wolken viel.
Maar we gingen. Net als zes jaar geleden en alle jaren daarna. Want we kwamen niet voor het weer, maar om elkaar te zien!
Zo kwamen ze allemaal. Vaders, moeders, vrienden, oma’s en tantes. Soms speciaal voor de kinderen of omdat ze meer over thuisonderwijs wilden weten. Anderen kwamen vooral voor zichzelf (‘Ik had zo’n zin om iedereen weer te zien! Mijn puber wilde eerst niet mee, maar toen ik ging, wilde ze toch. En nu heb ik haar al de hele dag niet gezien.’).
Er waren vijf grote kratten vol boeken en lesmateriaal die gratis en voor niks van eigenaar wisselden. Literatuur, strips, boeken over unschooling of Well-Trained Minds, proefjesboeken, bouwplaten, taalboekjes voor groep 3 en dikke wiskundepillen voor het vwo; iedereen kon pakken wat van zijn gading was.
Er was een moeder die workshops gaf in sieraden maken.
Er waren thermoskannen met koffie en soep, regenjassen en kaplaarzen. Mensen die vier setjes kleding hadden meegenomen om te kunnen verschonen. Mensen die zich niks aantrokken van de zuiderstorm.
Vies worden ze namelijk toch wel.
Er was tijd voor reflectie en bijkletsen.
En er was een tijd om te springen en te klauteren.
In de Speeldernis is plaats voor alle dingen. Het is de ideale locatie voor dit soort samenkomsten: bosjes om in te rauzen en je te verstoppen; bruggetjes over dieper water, geheime paadjes en midden in de waterplas een eiland om te verdedigen.
Een fontein voor peuters, kleine beekjes waarin je dammen kunt bouwen, picknicktafels met hier en daar een afdakje, grote rioolbuizen om je in te verschuilen, houten speelhuizen.
Afgelegen plekjes om je terug te trekken.
De zesde Not Back to School Party werd een informatiedag, ruilbeurs, speelpartij en reünie.
We zijn er ooit mee begonnen omdat Amerikaanse thuisonderwijzers erover vertelden. Een mens moet ergens inspiratie opdoen, nietwaar? Bedoeld als lichtvoetige tegenhanger van alle Back to School-evenementen en commercie. Om kennis en ervaring uit te wisselen, onze kinderen te laten zien dat er nog veel meer mensen zijn die thuisonderwijzen. En als goed excuus om een feestje te vieren. Dat laatste is nog steeds het allerbelangrijkste.
—–
- Meer NBTSP 2011 op Heidi’s blog.
- Voorgaande jaren:
Verslaggeving vanaf de barricaden
31 maart 2011
Ra, ra, wie hoort er niet thuis in dit plaatje? 1)
Jasper van Dijk, omdat hij als enige hier een linkse partij vertegenwoordigt?
Bas Jan van Bochove omdat hij de enige voorzitter is van de commissie OCW?
Jet, omdat zij geen baardgroei heeft?
Driewerf neen.
Het is… precies, Mark Rutte!
Hij was namelijk de enige die dinsdag niet aanwezig was bij de uitreiking van de petitie voor ‘behoud en versteviging van de wettelijke basis voor thuisonderwijs’.
Alle media-aandacht voor thuionderwijs deze week heeft het onbedoelde bijeffect gehad dat mijn kinderen extra levenswijsheid hebben kunnen ontwikkelen. Er is een mevrouw van de krant bij ons op bezoek geweest, Jet ging een middag op stap met een meneer van de radio en er waren mensen van de televisie.
Daarnaast hebben de kinderen onze parlementaire democratie aan den lijve ondervonden, door een petitie aan te bieden voor het behoud van thuisonderwijs. Omdat de 328 Nederlandse thuisonderwijskinderen niet tegelijk in de Statenpassage konden zijn, vertegenwoordigde Jet (9) hen allemaal.
Ze had haar mooiste rozenrok aangetrokken, met een nieuwe panty. En een extra mooie blouse. Zo luisterde ze naar de toespraak en sprak ze met onze volksvertegenwoordigers. De vraag: ‘Mis jij geen vriendjes?’ heeft Jette ongeveer vierenzeventig keer beantwoord. De eerste keer begreep ze de vraag niet. Missen? Hoe kun je nou iets missen wat je hébt?
Na de derde keer had Jet het door. Deze mensen wisten nog niet dat thuisonderwijskinderen niet onder een steen weggekropen zitten. Dat moet je ze even uitleggen. Net als: ‘Is het niet saai, de hele dag met je moeder?’ Het grappigst vond Jet de vraag: ‘Vind je thuisonderwijs leuk?’ ‘Natuurlijk vind ik het leuk’, zei ze, ‘anders was ik hier toch niet om mezelf te verdedigen?’ De enige die echt geïnteresseerd en ter zake kundig was, was Harm Beertema. Hij snapte dat de mogelijkheid tot thuisonderwijs een groot goed is.
Vandaag vergadert de commissie voor Onderwijs, Cultuur en Wetenschap met minister Van Bijsterveldt over thuisonderwijs. Deze winter schreef zij nog een brief aan de Tweede Kamer, waarin zij lovend was over thuisonderwijs. Uit recent onderzoek was namelijk gebleken dat de kwaliteit goed was, dat deze kinderen bevlogen les krijgen en prima gedijen op vervolgopleidingen en op de arbeidsmarkt.
Maar weet u nog dat er in februari bijna honderd kinderen van het Islamitisch College Amsterdam thuisonderwijs wilden krijgen, nadat hun school moest sluiten? Daar zijn nog vijf gezinnen van over, meldde Trouw laatst.2) En na nog wat bezinning waren het uiteindelijk nul (0) gezinnen die er daadwerkelijk mee door wilden gaan.
Nu vraagt minister Van Bijsterveld zich ineens af of thuisonderwijs wel goed is. Of het geen aanzuigende werking heeft. Daarom wordt er vanmiddag vergaderd over de intimiderende groep van 328 thuisonderwijskinderen.
Als ik maar één levenswijsheid kan kiezen waarvan ik hoop dat mijn kinderen die de afgelopen week hebben meegekregen, dan is het dat het belangrijk is om ergens voor te stáán. Om ruggengraat te tonen en op te komen voor de waarden die je belangrijk vindt. Ook al moet je vierenzeventig keer dezelfde vraag beantwoorden.
1) V.l.n.r bovenste rij: Ton Elias (VVD), Jack Biskop (CDA); middelste rij: Jasper van Dijk (SP), Jette, Mark Rutte (VVD), Bas Jan van Bochove (CDA); onderste rij: André Rouvoet (CU), Harm Beertema (PVV).
2)‘Moslimleerlingen toch naar school’, in Trouw, 26 maart 2011. Hier betaald te lezen.
Alors on danse
27 maart 2011
Zie je Jet? Zij is het meisje in het rode rokje onder de cirkel, de vijfde van links. Bloednerveus was ze. Het was haar eerste optreden in een echt theater. Niet een achterafzaaltje, maar zo’n enorm theater met een eigen parkeergarage, een artiestenfoyer en duizenden lichtjes in het zaalplafond.
Er waren 1450 mensen die een kaartje hadden gekocht om Jet te zien. Okee, ze zagen ook nog een paar andere kinderen. Maar vooral Jet. Dat kan niet anders. Die rode tutu en die mooie blauwe oogschaduw zag je achterin de zaal, man.
Geoefend dat ze hadden! Zowat een jaar, en de laatste weken een paar keer extra. Ik mocht niks zien natuurlijk, dat werd bewaard voor de Grote Dag. Ik werd geacht haar af te leveren op obscure locaties en in groezelige kleedkamers te wachten tot de repetities voorbij waren. Dan stond Jet te smoezen met haar dansgenoten, ging de kleedkamerdeur op een kiertje en piepten ze naar binnen en naar buiten.
Toen was het zover. Naast Jet deed Cato ook mee. Twee maanden na haar entree in de balletschool is het talent niet onopgemerkt gebleven. Dat was te verwachten natuurlijk. Je kunt geen 1450 mensen naar het theater laten komen en ze Cato onthouden.
Het thema van de voorstelling was ‘Snoep’. Jet was een Bonbon en Cato een Oud-Hollands Peertje. Bij de Oud-Hollandse Peertjes hadden ze nog wat hulp nodig tijdens de show. Of er moeders waren die de kleuters in roze jurkjes wilden hijsen, balletknotten wilden draaien en entertainment in de kleedkamer wilden verzorgen, totdat hun optreden begon. Zo bevond ik me plotseling in het zenuwcentrum van de showbizz.
Met zeventien Oud-Hollandse Peertjes die anderhalf uur wachten wel erg lang vonden duren.
Toen iedereen drie keer geplast had en alle haren opnieuw geknot waren omdat die er tijdens het rondstuiteren in de kleedkamer weer in slierten bijhingen, werd omgeroepen dat de Peertjes achter podium klaar moesten staan.
Daar gingen ze.
Voor de meesten was het een verrassing dat ze op een verlicht podium met een zaal vol mensen terechtkwamen. Ondanks alle voorbereidingen en de vreemde omgeving was het veel kinderen ontgaan dat dit een heel Gewichtige Gebeurtenis was. ‘Wanneer begint de les nou?’, vroeg een donkerharig Peertje telkens. ‘Doe maar gewoon wat de juffen doen’, zei ik. Dat deden ze subliem.
Cato was buitengewoon content over haar optreden. Vooral toen ze daarna een zuurstok kreeg als erkentelijkheid voor bewezen diensten.
Jet had wat bevestiging nodig. Dat had deels te maken met de zenuwen, deels met Jettes eigen idee van professionaliteit en bescheidenheid. ‘Vond je het echt goed? Maar die ene dans met mijn arm ging helemaal mis!’ Nadat we allemaal, inclusief oma’s en vriend D. hadden gezegd dat het fantástisch ging, was Jet gerustgesteld. Daarna aten we pizza, om te vieren dat we twee diva’s in ons midden hadden.
Van alle markten thuis 