Kijk naar de vogels
7 februari 2014
Aesopus had gelijk. En de BBC bewijst het. Ken je de fabel van de kraai en de kruik?
Een dorstige Kraai zocht al een tijd naar water. Na lang rondvliegen zag ze een grote Kruik.
Eindelijk drinken, dacht ze, maar dat viel tegen. De Kruik was maar halfvol en de hals was smal. Veel te smal voor de Kraai om bij het water te kunnen. Toch was ze niet van plan de moed op te geven. Ze keek rond, zag een hoop grind en kreeg een idee.
Eén voor één ging ze de steentje oppikken, en één voor één liet ze die door de hals van de Kruik vallen, net zolang tot het water aan de rand van de hals stond. En toen kon de slimme Kraai eindelijk haar dorst lessen.
Uit: Imme Dros, Meer fabels van Aesopus
Dan denk je: dat is slim. Voor een vogel. We weten dat chimpansees hele gereedschapskisten in elkaar knutselen om een termietenheuvel uit te porren en we kennen de valse trucs van sommige dieren die er alles aan doen om je van je werk te houden. Maar vogels?
Dus wel.
—-
- In de driedelige serie Inside the Animal Mind laat Chris Packham het allemaal zien. Nog niet in Nederland, wel op BBC Two – dinsdag 11 februari wordt het laatste deel uitgezonden. Volgens The Guardian zou Packham zelfs best eens de troonopvolger van Sir David kunnen zijn. Maar daar wil ik nog niet aan. De koning is nog niet dood.
- Van Aesopus’ fabels bestaan talloze uitgaven, waarvan twee in het bijzonder de moeite waard zijn.
- Imme Dros’ bewerking in twee delen, met illustraties van Fulvio Testa: De fabels van Aesopus en Meer fabels van Aesopus.
- De berijmde versie van Maria Donkelaar en Martine van Rooijen, Bovenin een groene linde zat een moddervette haan, verluchtigd door Sieb Posthuma. Deze leest het lekkerste voor en is verreweg het mooist, maar wel heel vrij bewerkt. Ik vind het zelf leuk om ook de originele verhalen te kennen.
Hier een gratis versie, vrij van auteursrechten. Het is een Nederlandse bewerking van Aesop for Children (1919) door Koen Van den Bruele met platen van Milo Winter. Als je op het plaatje klikt, openen de fabels in pdf.
Klik voor pdf.
Bijna goddelijk
18 januari 2011
Je zou zeggen: er is twaalf uur per dag kindertelevisie, hoeveel werk kun je nog hebben? Maar je staat er versteld van. Ik bedoel: dat moet gevoerd en gelaafd en als je niet wilt dat de buren gaan praten, moet er zo nu en dan ook een broek in de was. Ach, en dan is er nog thuisonderwijs.
Terwijl ik hier nog even verder ga, voor jullie alvast een beeldschoon lekkermakertje: een trailer van de nieuwe achtdelige BBC-serie Human Planet, die binnenkort uitgezonden gaat worden. We zullen er in Nederland waarschijnlijk wel even op moeten wachten, maar het voorstukje is al sensationeel mooi. Dit is het soort televisie waar ik wel helemaal in zou willen kruipen.
Ik kan je er geen bioscoopdoek bij geven, maar als je hier klikt, krijg je de trailer schermvullend te zien.
Midas troost larfje
2 mei 2010
’t Is even wennen met zo’n zielig been, maar we beginnen ons in een rol te schikken die we zes weken kunnen volhouden.
Philip en Jet doen hun best om Cato aan het lachen te maken, zitten geduldig vijf valsgespeelde potjes memorie uit of klappen de wc-bril naar beneden als Cato roept: ‘It moet een plas!’ terwijl een van ons haar ijlings naar het toilet draagt.
Mijn duifje en ik vervullen de rol van sherpa, sjouwend van wc naar bank naar tafel en lijken ons drie jaar terug in de tijd te begeven. Weer wassen, aankleden, verdriet en pijn troosten en liedjes zingen, net als toen ze een baby’tje was.
Cato zit op haar troon en ontbiedt deze of gene (‘It wil nu graag dat Philip met mij speelt’), bij vlagen treurend om pijn, jeuk of haar beperkte bewegingsvrijheid. Over een weekje mag er loopgips op, ik ben benieuwd of een driejarige daar ook mee uit de voeten kan.
Op dit moment wil Cato vooral tv kijken. We trekken het arsenaal van boekjes, liedjes, spelletjes, kleidozen, stiften en Star Warspoppetjes uit de kast om haar af te leiden, want van hele dagen een flikkerend apparaat wordt niemand gelukkig. Maar soms teken ik de capitulatie en tetteren Buurman en Buurman, K3 bestaat 100 jaar of een ander puikje uit onze dvd-collectie vaker dan me lief is door de woonkamer.
Gelukkig had ik ook nog een film die we allemaal wilden zien: Pluk, de kleine bever. In de trant van De vos en het meisje, maar dan met de stem van Midas Dekkers, altijd bereid om de lieflijke dierenwereld te relativeren: ‘Ze hoorden een onheilspellend gehuil. Pluks vader werd door wolven aan stukken gescheurd.’
Mooie beelden, dottige bevertjes en het loopt gelukkig goed af. Op de officiële filmsite staan fragmenten; wel in het Frans, maar de Nederlandse versie heeft dus Midas.
Kopje onder
17 april 2010
Als ik in zee zwem, mijn hoofd nèt boven water en ik kijk naar de horizon, dan lijkt het wateroppervlak oneindig. Dan overvalt me altijd zo’n besef van nietigheid. Zeker als ik me realiseer dat dit nog maar een piepklein Noordzeetje is. En dan alleen de oppervlakte. Het blijft magisch, die hele wereld onder water.
Dat gevoel krijg ik ook bij natuurdocumentaires, als de camera over savannes scheert, over regenwouden, maar vooral over oceanen. Liefst met de stem van David Attenborough. Ah, die stem… Toen de BBC-serie The Blue Planet negen jaar geleden op dvd uitkwam, hebben we hem meteen gekocht. En daarna de Life Collection. En nu kijken we naar Planet Earth.
Over vijf dagen gaat er een nieuwe documentaire in première: Oceans van Disneynature. De stem van David Attenborough moeten we er bij denken, maar de beelden zijn veelbelovend. Alleen al bij de trailer krijg ik tranen in mijn ogen. Van de zeeotters, de vinvis, die walrusmoeder. Prachtig.
De vos en het meisje
25 januari 2009
Beeldschone film ontdekt. De moeder van een vriendinnetje van Jet tipte me erover, zo mooi.
Het gaat over de vriendschap tussen een tienjarig meisje en, zoals de titel al doet vermoeden, een vos. Het speelt zich af in een omgeving waar ik onmiddellijk wil wonen (wie gaat er mee?), de beelden zijn adembenemend en het verhaal is een beetje zielig. We hebben er allemaal van genoten.
Deze trailer is in het Engels, maar de film is ook Nederlands gesproken.
Van alle markten thuis 