Gastspreker: de schrijfster
28 februari 2010
Met zevenendertig boeken, nominaties en loftuitingen schiep zij in zeven jaar voorwaar een oevre dat je doet duizelen. Tel maar na op haar site. Ik was waarschijnlijk de enige in Nederland die een jaar geleden nog niet van haar gehoord had, maar nadat ik haar werk van alle kanten kreeg aangeraden, hebben we dat snel goedgemaakt.
Na een flink aantal fantastische tropenjaren komt ze over een paar maanden weer op Nederlandse klei wonen. Haar bijdrage hier is echter nog met het oranje brommertje van de postbode in Jakarta, via een feestelijk versierde olifant en een westlandse postduif bij mij terechtgekomen.
Dames en heren, mag ik een warm applaus voor:
Corien Oranje
———————
Ketika air naik
Twee jaar geleden stapte ik de grootste uitgeverij van Indonesië binnen. Kranten, tijdschriften, kinderboeken, schoolmateriaal, romans, thrillers, Harry Potter, Tonke Dragt – je kunt het zo gek niet bedenken, of het komt bij Gramedia vandaan.
Ik had een boek bij me waarvan ik vond dat ze het best konden uitgeven: De dag van de golven. Het boek speelt in Aceh, en gaat over een moslimmeisje dat de tsunami meemaakt. Een meisje dat ik in Aceh had ontmoet. Een Indonesische vriendin had drie hoofdstukken voor me vertaald.
Ik had me goed voorbereid, maar toen ik bovenin het moderne Gramediagebouw tegenover twee jonge, hippe jeugdredacteuren zat, voelde ik mezelf wegschrompelen. Ik struikelde over mijn Indonesisch, en ik maakte niet echt de flitsende indruk die ik had willen maken. Toen de hoofdredacteur mij haar naamkaartje gaf, had ik geen naamkaartje terug. Ik moest mijn naam en mijn emailadres op een oranje post-it note schrijven. Ik had het verknald.
Een paar maanden later kreeg ik een telefoontje van mijn Nederlandse uitgever. ‘Ze gaan het uitgeven!’ Wow! Niet te geloven! Dat heet ‘internationaal doorbreken’ toch?
Het duurde lang, maar begin 2009 kwam Ketika air naik eindelijk uit. Ik was blij. Misschien wel het meest omdat kinderen in Aceh nu hun eigen verhaal kunnen lezen. In hun eigen taal.
Ik was iets minder enthousiast toen het boek eenmaal klaar was. Het was gedrukt op goedkoop papier en had het meest onaantrekkelijke omslag dat je je kunt voorstellen. Terwijl ze gratis het omslag van mijn Nederlandse uitgever hadden mogen gebruiken. ‘Het komt doordat dat meisje te bruin is,’ legde een Indonesische journaliste mij uit. ‘Wij Indonesiërs houden meer van witte gezichten.’
Van alle markten thuis 