Bijna goddelijk
18 januari 2011
Je zou zeggen: er is twaalf uur per dag kindertelevisie, hoeveel werk kun je nog hebben? Maar je staat er versteld van. Ik bedoel: dat moet gevoerd en gelaafd en als je niet wilt dat de buren gaan praten, moet er zo nu en dan ook een broek in de was. Ach, en dan is er nog thuisonderwijs.
Terwijl ik hier nog even verder ga, voor jullie alvast een beeldschoon lekkermakertje: een trailer van de nieuwe achtdelige BBC-serie Human Planet, die binnenkort uitgezonden gaat worden. We zullen er in Nederland waarschijnlijk wel even op moeten wachten, maar het voorstukje is al sensationeel mooi. Dit is het soort televisie waar ik wel helemaal in zou willen kruipen.
Ik kan je er geen bioscoopdoek bij geven, maar als je hier klikt, krijg je de trailer schermvullend te zien.
Familiefilms
14 november 2010
We hebben Sint Maarten overleefd en de eerste schoenen zijn gezet geweest geworden. Nu is het zaak die enorme berg snaai zo snel mogelijk weg te werken, hangend voor de televisie.
De dagen zijn nog steeds aan het indikken, dus hier eens een lijstje met films in plaats van boeken. Films die ten minste één volwassene en één kind leuk vinden, maar het liefst films die we allemaal samen willen kijken. Mijn kinderen zijn geen helden: geen gegriezel en liefst geen zichtbaar bloed. Dan is dit het resultaat.
Favorieten aller tijden
Back to the Future – trilogie
Een à twee keer per jaar kijken we alle drie delen. Het begon uit jeugdsentiment, maar ze zijn zo goed dat we ze telkens opnieuw willen zien. Spannend en grappig voor alle leeftijden.
Star Wars
Nee, het leek mij ook niks. Totdat ik mee ging kijken. Het verhaal zit écht mooi in elkaar en blijft boeien. Al zal ik nooit zo’n kenner worden als Philip, ik zie ze graag. Je kunt het beste beginnen met deel IV, V en VI – de trilogie die als eerste gemaakt werd, van 1977 tot 1983. Daarmee krijg je een goed beeld van het verhaal en zijn de special effects nog wat meer van bordkarton, zodat de spanning wordt opgebouwd. Daarna de delen I, II en III (uit 1993-2005). Deel III is bij ons een twijfelgevalletje voor Jet, want daar zitten een paar stukjes in die te eng voor haar zijn. Hier en hier meer over Star Wars.
Groundhog Day
Geweldige, bijzondere film met Bill Murray. Je moet er vooraf niet te veel over lezen, dan is het verrassingseffect weg.
Johnny English
Parodie van Rowan Atkinson op James Bond – ontzettend leuk. We hebben laatst voor het eerst ook een paar echte James Bonds gekeken, die met Roger Moore (persoonlijke favoriet). Vooral Moonraker was een schot in de roos. Niet te eng, geen bloed en toch die spannende Jaws. Leuk dat de kinderen de grappen uit Johnny English nu beter snappen. Johnny English 2 is trouwens ook in de maak. Ik las op Twitter dat de opnamen al bezig zijn, komt waarschijnlijk zomer 2011 in de bioscoop.
Fly away home
Prachtige film over een meisje dat een nest ganzeneieren redt. Als het winter wordt, wijst ze de ganzenkuikens zelf de weg naar het zuiden.
A Christmas Carol
Deze mag volgende maand gelukkig weer. Ik heb ze niet allemaal gezien, maar de versie uit 1984 met George C. Scott vind ik de beste die ik ken. En daarna natuurlijk The Muppet Christmas Carol met Michael Cane. Daar had ik hier al eerder over geschreven.
Met muziek
Deze vallen in het genre ‘leuk voor slechts een van de volwassenen’, want John is niet erg te porren voor films waar men zo nu en dan in een lied uitbarst. Ik wel.
Mamma Mia!
De cast is geweldig, de locatie is heerlijk en de liedjes zijn allemaal bekend, wat wil een mens nog meer? Cato wil in de auto alleen nog ABBA horen. Persoonlijk vind ik dat een verbetering ten opzichte van Sacco van der Made die zes verschillende stemmetjes doet in de sprookjes van Grimm.
Grease
Deze was bedoeld voor Jet, maar bleek ook bij Cato een schot in de roos. Philip liep aanvankelijk de kamer uit toen John Travolta en Olivia Newton John hun eerste filmkus kusten (‘O nee, ik ga geen seksfilm kijken’), maar draaide halverwege bij omdat hij toch wilde meekijken. Hij heeft nog bij twee kussen beschaamd het hoofd afgewend, maar de rest van de film kon zijn kuisheidsnorm dragen.
The Sound of Music
Genoegzaam bekend; ik zet hem erbij voor wie hem vergeten was.
Mary Poppins
Ook met Julie Andrews, ook genoegzaam bekend.
Chitty Chitty Bang Bang
Net als de twee hierboven ook jaren zestig, ook veel liedjes, ook een hele zit (bijna 2,5 uur), maar een stuk minder bekend. Roald Dahl schreef mee aan het script en dat kun je soms duidelijk zien: een akelige boef die net iets akeliger is dan je zou verwachten. De parodiëring van het Drittes Reich is een beetje potsierlijk, met het accent van Benny Hill en opnames in Kasteel Neuschwanstein (het boek waarop de film gebaseerd is, van Ian Fleming, speelt in Frankrijk – in de film is daar ‘Vulgaria’ van gemaakt), maar dat valt kinderen niet op en het verhaal is spannend en onderhoudend.
Fiddler on the Roof
Prachtig, maar voor Jet werd hij halverwege te naar. Het verhaal speelt zich af in een joodse gemeenschap aan het begin van de 20e eeuw in Rusland, met de eerste pogroms van die jaren. Jet zat juist weg te dromen bij de meisjesdingen in de film, toen het huwelijksfeest van de oudste dochter van hoofdpersoon Tevye werd verwoest door antisemitisch geweld. Daarna is het niet meer goedgekomen tussen Jet en de film. Het eerste deel heeft ze nog wel honderd keer gedraaid; vanwege het mooie verhaal en de liedjes ‘If I were a rich man’ en ‘Matchmaker’.
Yentl
Om goed te maken wat bij Fiddler on the Roof fout ging. Het is gelukt, Jet zit er net zo van te genieten als ik. En Philip trouwens ook. Gebaseerd op een kort verhaal van Isaac Bashevis Singer en och, zo mooi.
Tenslotte drie eervolle vermeldingen die hierboven niet passen.
Ronja de Roversdochter
Want het is geen film, maar een serie. Toch noem ik hem, omdat hij zo prachtig is. Een van de weinige films die volledig recht doet aan het boek. Je kunt hem in graaibakken bij dvd-en speelgoedwinkels voor een paar euro op de kop tikken.
Spirit: Stallion of the Cimarron
Eigenlijk wilde ik er geen tekenfilm bij zetten, want dat is meestal meer kinder- dan familiefilm. Natuurlijk zijn er films van Disney, Pixar en Dreamworks die voor iedereen leuk zijn, maar daar hoef je niet naar op zoek te gaan: je kunt ze nauwelijks ontwijken. Spirit zie je bijna nergens, terwijl hij prachtig is. Prachtig voor iedereen die van paarden houdt, prachtig over de pioniersgeschiedenis van de Verenigde Staten en bijzonder omdat het paard in de film niet praat, maar je alleen zijn gedachten hoort.
The Muppets’ Wizard of Oz en Muppet Treasure Island
Hiervoor geldt een beetje wat ook voor Spirit geldt, de Muppets lijken soms bijna vergeten en dat vind ik jammer. Hun remakes van klassieke films zijn onwijs leuk.
Op mijn lijstje voor het komende jaar:
- The Story of the Weeping Camel. Van dezelfde regisseur als Fly Away Home.
- Nim’s Island. Omdat die over een thuisonderwezen meisje gaat.
- Jane Austen. Ik weet nog niet welke, moet even kijken wat het leukst is voor Jet. Ik had er eerder niet aan gedacht, maar Fleur wees me erop – vond ik zo’n goed idee.
- ET. Want die hebben de kinderen nog niet gezien.
- Anne of Green Gables. Want die heb ik zelf nog niet gezien, wel veel over gehoord. Lijkt me heerlijk om samen met Jet te kijken.
Riek en Greet
29 mei 2010
Mag ik u voorstellen: Riek en Greet. Toen ik van de week het huishoudregime weer wat aanhaalde, voorzag ik enig protest vanuit de kinderschaar. Maar dat bleek mee te vallen. Philip vond het juist leuk om alle deuren in huis schoon te maken. En Jet en Cato waanden zich op camping ’t Vrije Schaep, belast met de zorg voor de natte hoek. Die identificatie zit als volgt.
Eens in de zoveel tijd kijken we met z’n allen een serie; na het avondeten, kinderen in pyjama, je kent het plaatje. Meestal iets van dvd, want er is niet veel op televisie wat én leuk is voor zowel grote als kleine mensen én op een handig tijdstip wordt uitgezonden. Er is van alles voorbijgekomen. Heel vroeger Niels Holgersson, later series als Prehistoric Park en recentelijk hebben we alle afleveringen van Fawlty Towers gekeken (en gekeken en gekeken).
Maar je wilt die kinderen ook wat cultuur meegeven. Iets eigens. Van vaders kant komt er een hoop binnen, daarover liet ik al een filmpje zien, maar ik vond dat de civilisatie van mijn zijde er bekaaid vanaf kwam. Daarom: ’t Schaep met de 5 pooten. En dan vooral de tweede serie, ‘t Vrije Schaep.
Op een paar ongelukkige bijrollen na (ik zeg: Ellie) zijn alle acteurs er op hun plaats. Zelfs de niet-Amsterdammers hebben zich een aanvaardbaar accent aangemeten. Maar Riek en Arie zijn mijn favorieten. En opoe natuurlijk: ‘Drieënveertig jaar een eigen zaak gehad en wat heeft het me opgeleverd? Waterzuchtige benen en bloesvoeten.’
De entourage is heerlijk, jaren zeventig en overtuigend. Net of ik weer op zolder zit met alle ooms en tantes van moeders kant, een wit beddenlaken tegen de muur als filmdoek waarop de vakantiefilmpjes geprojecteerd worden.
Gelukkig worden Philip, Jet en Cato er net zo warm van. Ze kennen de liedjes van binnen en van buiten en aan tafel worden dialogen geciteerd, waarbij Jet een authentieke Dolly of Lena neerzet. De tuinkabouterscène met Greet en Riek is een van de lievelingen.
Midas troost larfje
2 mei 2010
’t Is even wennen met zo’n zielig been, maar we beginnen ons in een rol te schikken die we zes weken kunnen volhouden.
Philip en Jet doen hun best om Cato aan het lachen te maken, zitten geduldig vijf valsgespeelde potjes memorie uit of klappen de wc-bril naar beneden als Cato roept: ‘It moet een plas!’ terwijl een van ons haar ijlings naar het toilet draagt.
Mijn duifje en ik vervullen de rol van sherpa, sjouwend van wc naar bank naar tafel en lijken ons drie jaar terug in de tijd te begeven. Weer wassen, aankleden, verdriet en pijn troosten en liedjes zingen, net als toen ze een baby’tje was.
Cato zit op haar troon en ontbiedt deze of gene (‘It wil nu graag dat Philip met mij speelt’), bij vlagen treurend om pijn, jeuk of haar beperkte bewegingsvrijheid. Over een weekje mag er loopgips op, ik ben benieuwd of een driejarige daar ook mee uit de voeten kan.
Op dit moment wil Cato vooral tv kijken. We trekken het arsenaal van boekjes, liedjes, spelletjes, kleidozen, stiften en Star Warspoppetjes uit de kast om haar af te leiden, want van hele dagen een flikkerend apparaat wordt niemand gelukkig. Maar soms teken ik de capitulatie en tetteren Buurman en Buurman, K3 bestaat 100 jaar of een ander puikje uit onze dvd-collectie vaker dan me lief is door de woonkamer.
Gelukkig had ik ook nog een film die we allemaal wilden zien: Pluk, de kleine bever. In de trant van De vos en het meisje, maar dan met de stem van Midas Dekkers, altijd bereid om de lieflijke dierenwereld te relativeren: ‘Ze hoorden een onheilspellend gehuil. Pluks vader werd door wolven aan stukken gescheurd.’
Mooie beelden, dottige bevertjes en het loopt gelukkig goed af. Op de officiële filmsite staan fragmenten; wel in het Frans, maar de Nederlandse versie heeft dus Midas.
Wilde dingen
7 april 2009
Max en de Maximonsters, de klassieker van Maurice Sendak wordt verfilmd. Op zich geen wereldschokkend nieuws, maar ik had het nog nergens zien staan, dus ik dacht: kom, ik breng ook eens een nieuwtje. En het is tenslotte een living book.
Ik weet nog niet of ik het ermee eens ben. Films en boeken, dat gaat maar zelden goed. Helemaal een film van een prentenboek, zo’n prentenboek. En toch ben ik erg benieuwd wat ze ervan gaan maken.
Dit is de officiële trailer van Where the Wild Things are, hij staat gepland voor dit najaar.
Op het eerste gezicht heb ik niet het idee dat film en boek voor dezelfde doelgroep gemaakt zijn. Ik las een reactie van iemand die schreef dat de film haar ‘awsome’ leek, en dat ze had begrepen dat hij van een boek gemaakt was. Van de titel had ze nog nooit gehoord, ze zou het eens gaan lezen.
Philip en Jet vonden dit filmpje nog heel mooi. ‘Bij deze klopt het verhaal tenminste’, zei Philip. Hij houdt niet zo van creatieve alteraties van filmregisseurs. Het is een klei-animatie van de journalistiekafdeling van de Universiteit van Georgia. Het filmpje loopt tot 5 minuten, de rest erna is aftiteling.
[Postscriptum: tien minuten nadat ik dit stukje gepubliceerd had, kwam John naar me toe en zei: ‘Zegt me niks, dat boek.’ Ik was verbijsterd. ‘Het staat in de kast!’, kreet ik. ‘Er staat wel meer in de kast’, zei hij.
Als zelfs mijn echtgenoot het boek niet kent, is het misschien handig om een linkje toe te voegen. Bij dezen.
Op zoek naar een recensie over het boek kwam ik er trouwens ook achter dat die film al jaren verwacht wordt en iedereen er allang van wist. Ik heb dus helemaal geen nieuwtje gebracht. Al met al een tamelijk mislukt stukje. Ik laat het evenwel staan. Voor de drie mensen die het boek wel kenden en nog niet wisten dat er een film in de maak was.]
De vos en het meisje
25 januari 2009
Beeldschone film ontdekt. De moeder van een vriendinnetje van Jet tipte me erover, zo mooi.
Het gaat over de vriendschap tussen een tienjarig meisje en, zoals de titel al doet vermoeden, een vos. Het speelt zich af in een omgeving waar ik onmiddellijk wil wonen (wie gaat er mee?), de beelden zijn adembenemend en het verhaal is een beetje zielig. We hebben er allemaal van genoten.
Deze trailer is in het Engels, maar de film is ook Nederlands gesproken.
Pu Yi
12 maart 2008
We hebben ons de laatste tijd beziggehouden met de ouwe Chinezen.
The Last Emperor heeft altijd hoog in mijn persoonlijke top vijf van mooiste films gestaan, dus toen ik een poos geleden tegen het boekje Poe’i van Arend van Dam aanliep, leek dat me een mooie manier om het fascinerende kind-keizertje te introduceren.
Het verhaal is natuurlijk prachtig: sprookjesachtig en nog echt gebeurd ook. Een jongetje dat op zijn tweede zomaar naar de Verboden Stad wordt gebracht om daar als keizer te regeren. Dan breekt de revolutie uit, stort het keizerrijk in, maar wordt de jongen jarenlang in de waan gelaten dat hij nog steeds keizer is. Zijn leven lang is hij een marionet geweest: eerst binnen zijn paleismuren, later in het schijnstaatje Mantsjoekwo bij de Japanners en vervolgens in een communistisch heropvoedingskamp. Je verzint het niet bij elkaar.
Na het boek hebben we de film bekeken, schitterend en indrukwekkend met zijn beelden van de de Verboden Stad en prachtige kostuums. Ondanks mijn censuur bleek er toch nog een erg verdrietige scène in te zitten, waarbij Jet tot dikke tranen geroerd was. Het was het gedeelte waarin Wang Momo, de min van Pu Yi wordt weggestuurd door de Verheven Moeders, de weduwen van vorige keizers en de vrouwen die het eigenlijk voor het zeggen hebben in het paleis.
Aangezien aansprekende onderwerpen bij de kinderen onmiddellijk verwerkt worden, verscheen Jet de volgende ochtend zo aan het ontbijt:
‘Wie ben je, Jet?’ vroeg Philip.
‘Nou, wie denk je?’ zei Jet mysterieus.
Ze bleek Pu Yi’s vrouw te zijn, keizerin Wan Jung op haar bruiloft. De sieraden van gekleurde paperclips staan helaas niet op de foto, maar waren een onmisbaar detail waarmee de keizerin zich de hele dag tooide terwijl zij samen met Philip, die in een tijdmachine naar de 20e eeuw was gereisd, de Verheven Moeders even flink de waarheid vertelde.
Natuurlijk hebben we op de globe opgezocht waar China ligt en gezien hoe immens groot het is. En omdat het rotweer was hebben we ook meteen maar The First Emperor bekeken, een film die ooit in het Omniversum heeft gedraaid en het verhaal vertelt over de stichting van China als keizerrijk. Was leuk in de context van het thema, maar de film haalt het natuurlijk niet bij die van Bertolucci.
Van alle markten thuis 