Van alle markten thuis

• Vanessa Joosen en Katrien Vloeberghs, Uitgelezen jeugdliteratuur, ontmoetingen tussen traditie en vernieuwing. Weer eens wat secundaire literatuur. Nieuw standaardwerk over jeugdboeken. De opzet sprak me aan, het leest uitstekend weg. Mooi om sommige boeken eens van een andere kant benaderd te zien, vooral het hoofdstuk over prentenboeken vond ik verrassend.

• Gail Tsukiyama, De tuin van de Samoerai. Lang geleden raakte ik in gesprek met de bedrijfsleider van boekhandel Broese in Utrecht. Hij gaf me dit boekje en zei dat het een van de mooiste boeken was die hij dat jaar (1998) had gelezen. Afgaande op de titel en de plaats waar het verhaal zich afspeelt, zou ik het boek nooit gekocht hebben – ik heb het dan ook lang in de kast laten liggen. Maar het viel me absoluut niet tegen, ik vond het een erg mooi boek. Bijzondere stijl, sereen en pakkend. Een mooi verhaal ook, over een Chinese jongen die in het familievakantiehuis in een Japanse badplaats herstelt van tuberculose. Hij raakt bevriend met de huisbewaarder annex tuinman van het familiehuis en komt in contact met bijzondere mensen.

• Bianca Stigter, De ontsproten Picasso, reizen door kunst en tijd. Interview met de schrijfster gezien bij Pauw en Witteman en het onderwerp sprak me meteen aan. Ik had de columns van Bianca Stigter nog nooit gelezen, kende haar alleen van de poëziebundels Als je goed om je heen kijkt en Ik geef je niet voor een kapersschip, op zich al reden genoeg om haar hoog te achten. De bundel zelf viel me een beetje tegen. Er zat een aantal sterke stukjes tussen, zoals dat van de prehistorische venusbeeldjes, maar ik vond dat er in verhouding tot overige kunstvormen wel erg veel speelfilms tussen zaten. Ik had er iets meer van verwacht.

• Stefan Zweig, Schaaknovelle. Gekregen van mijn broer. Hij had het boek al een paar keer aangeraden en vond dat ik te lang talmde met lezen. Hij heeft niets te veel gezegd; het is een prachtig verhaal. Onderhoudend, spannend, ontroerend en onverwacht.

• Kate DiCamillo, De zomer van Winn-Dixie. Tegelijk meegenomen met Op de rug van de tijger (zie drie alinea’s hieronder) uit de bibliotheek. Leest weer heerlijk weg; ze kan wel schrijven, hoor, DiCamillo. Kort maar mooi verhaal, dat zie ik ons nog wel eens lezen. Of anders leuk voor de kinderen om zelf te lezen.

• Harry Mulisch, De procedure. Aardige Mulisch. Ik heb ze weleens mooier gelezen, maar het is altijd weer een plezier om Mulisch’ motieven dood, leven en schepping (van leven) in allerlei varianten tegen te komen. Ik moest een beetje wennen aan de vorm, maar na verloop van tijd was het toch weer een boek wat je uit wilt lezen.

• Jan Paul Schutten, Kinderen van Amsterdam. Ik ben erg onder de indruk van het boek. Het is compact en toch compleet, begrijpelijk en meeslepend geschreven. Het soort geschiedenisboek waar je voortdurend naar op zoek bent. Het mooiste vind ik, dat JPS zijn bronnen laat zien, dat hij vertelt waar hij zijn informatie vandaan haalt. Juist wat ik de kinderen probeer te leren: dat ook een schrijver zich ergens op baseert. En dat de informatie in het boek daar dus van afhankelijk is; niet alles wat in een informatief boek staat, is per definitie wáár. Je moet meerdere boeken over een onderwerp lezen om zelf te kunnen oordelen. Ik vind het mooi dat Kinderen van Amsterdam die openheid geeft. Dat er maar vele drukken mogen volgen. Schutten houdt trouwens ook een uitermate leuk weblog bij.

• Kate DiCamillo, Op de rug van de tijger. Van de schrijfster van dat prachtige Edward Tulane . Ik zag het in de bibliotheek staan en was benieuwd wat voor boek het was. Het leest als een trein, maar het is nog niet geschikt voor mijn kinderen. Te ver van hun bed, met het soort leed waarin zij zichzelf niet herkennen (allesoverheersende pesterijen op school, eenouderverdriet), ik denk dat de essentie van het verhaal hun zal ontgaan. Ooit zullen ze het vast mooi vinden, maar op dit moment zijn er nog heel veel andere mooie boeken om te lezen.

• Franz Kafka, Het proces. Na Twee vrouwen wil ik straks van Mulisch De procedure lezen, die al tien jaar stof staat te vangen in de kast. Ik weet dat Mulisch zich in De procedure met Kafka bezighoudt, daarom wilde ik Het proces nog maar eens herlezen.
  Ik weet het, Kafka is een meester in het scheppen van sfeer. Maar ik heb er niks mee, met die sfeer. Het is me te somber – de ruimtebeschrijvingen die de beklemmende gemoedstoestand van Joseph K. weergeven. Het was dus even doorzetten, maar na tweederde zat ik er wel weer helemaal in. En toegegeven: het is erg knap, zo absurd en toch heb je het idee dat je het zelf ondergaat.

• Harry Mulisch, Twee Vrouwen. Want Nederland Leest het. ’t Is een herlezer, maar wel van twintig jaar geleden en eerlijk gezegd kon ik me niets meer van het boek herinneren. Vier hoofdstukken op streek en ik zit er helemaal in; dan weet ik weer waarom ik toch wel echt van Mulisch houd. Vierdeklassers havo en vwo worden opgeroepen om mee te doen met de campagne en daarom kun je hier een mooie lesbrief (pdf) over boek en schrijver binnenhalen.

• Clay Clarkson, Heartfelt discipline. Van de schrijver van het thuisonderwijsboek Educating the wholehearted child  (zie onderaan deze pagina bij ‘Thuisonderwijsboeken’). Over opvoeden vanuit christelijke bodem. Leek op het eerste gezicht mooi aan te sluiten bij de boeken van William Sears (onderaan deze pagina bij ‘Opvoedingsboeken’), maar is toch heel anders van stijl. Het leest minder makkelijk weg; ik vond het lastig om bij de eerste hoofdstukken de draad op te pikken als ik het ’s avonds op nam om verder te lezen. Maar ik val dan ook niet in de doelgroep waarvoor het boek aanvankelijk geschreven lijkt; ik herkende me niet in de ouders die in het eerste deel beschreven worden.In het tweede deel zitten wel mooie, bruikbare suggesties voor confessionele ouders. Hetgeen wat me het meest is bijgebleven, is dat je niet de nadruk moet leggen op wat er uit je kinderen komt (druk gedrag, onbezonnenheid), maar vooral wat je er in stopt. Als zij mooie, goede dingen tot zich nemen, komt het uiteindelijk gewoon goed. Heel Charlotte Mason dus. Ik weet niet of Clarkson dit als de essentie van zijn boek bedoeld heeft, maar voor mij was het in ieder geval genoeg.

Pagina's: 1 2 3 4 5 6 7 8 9