Handle with care
31 december 2009
De RoXY en iT zijn weg, Paradiso is ook niet meer wat het geweest is, dus wij brengen oudejaarsavond thuis door. Vanmiddag heb ik voor de eerste keer oliebollen gebakken. Ze zijn wat rustieker uitgevallen dan ik bedoeld had, qua gestalte zouden ze geen slecht figuur slaan in de nieuwste Star Warsfilm, maar mijn moeder vindt ze heerlijk en het staat heel feestelijk op tafel.
Dan trekken we nu een fles champagne open en geef ik je een dikke nieuwjaarskus.
Wees voorzichtig met vuurwerk. En wees voorzichtig met je omgeving, met de dieren, met de zwakkeren, met je woorden en met elkaar. Alle moois voor 2010.
Op pad
29 november 2009
De laatste tijd zijn we veel het land ingetrokken. We doen iedere maand wel wat veldwerk, maar november was uitzonderlijk uithuizig.
Ik heb niet overal een uitgebreid verslag van, maar ik kan verheugd meedelen dat het ons eindelijk gelukt is om het Achterhuis van binnen te zien.
Voor Jet was het een beetje een tegenvaller. De kamers in het Achterhuis zijn (op verzoek van Otto Frank) leeg en dan is het moeilijk voor te stellen hoe het er echt geweest is, vond Jet. Voor Philip was het bijzonder om ‘met je voeten te staan waar Anne en Otto en de anderen gewoond hebben’. En dat Annes eigen dagboek er lag, waar zijzelf in geschreven heeft, als een echt mens met afwisselend blokletters en schoonschrift, dat vonden ze ook speciaal.
Verder heeft Jet tussen neus en lippen door haar C-diploma gehaald, waarmee weer een tijdperk van wekelijkse zwemlessen is afgerond.
En we waren uitgenodigd door V. en haar liefjes om een paar dagen weg te waaien aan de Noord-Hollandse kust, in het vuurtorenwachtershuis waar we in mei ook logeerden. En dan was oma nog jarig en gaf een feestje. En we gingen een dag naar onze lieve tante die in het dierenasiel helpt. Ze ving nu tijdelijk een babypoesje op dat telkens uit een flesje moest drinken en veel geknuffeld wilde worden.
O ja, we zijn ook weer op audiëntie geweest bij Sinterklaas, net als vorig jaar. Dit jaar woont hij in een ander huis, minder gezellig, maar wel met evenveel zwarte Pieten en die zijn toch eigenlijk het leukst.
Ten slotte is er een zekere ontwikkeling waar te nemen in Philips beroepskeuze. In plaats van brandweerduiker wil hij nu tandarts worden. Dat heeft niet zozeer te maken met een fascinatie voor het gebit, die is er namelijk niet, maar meer met een ontluikend bewustzijn voor het Kapitaal. Onze tandarts zetelt in een beeldschoon pand aan de statige Amsterdamse Apollolaan en na de halfjaarlijkse controle besloot Philip dat hij geknipt was voor het vak. Hoewel hij er al zijn hele leven komt, viel hem nu pas op welke mogelijkheden de beroepsgroep in zich heeft. ‘Weet je hoeveel Wii’s ik dan kan kopen?!’ Het leek Jet een goed idee om samen een praktijkje te beginnen, dan konden ze beiden thuisonderwijs geven aan hun kinderen.
Kom maar binnen met je knecht
15 november 2009
Terwijl we het sintmaartensnoep nog zaten op te boeren, kwam Sinterklaas alweer aan in de haven van Schiedam. Het was als vanouds kantje boord, met opstekende stormen en verloren gegane pakjes, maar dankzij duizenden zingende kinderen kwam alles toch nog goed.
Het allergrappigste sinterklaasstukje ooit werd geschreven door David Sedaris, een Amerikaanse schrijver en columnist. Hij beschrijft zijn kennismaking met de Nederlandse cultuur aan de hand van het sinterklaasfeest: ‘Six to Eight Black Men’. Hier leest hij het zelf voor (hier kun je de tekst meelezen).
En laat je nou niet afschrikken door de taal, Sedaris is echt virtuoos. Als je het liever audiovisueel hebt, dan kun je ook het filmpje hieronder nemen. Dat is dezelfde opname, opgeluisterd met een collage van plaatjes bij de tekst.
Omdat YouTube maar een beperkte videolengte toestaat, is de opname in drieën geknipt. Deel twee staat hier en deel drie hier.
De koeien hebben staarten
13 november 2009
Toen Philip net geboren was, vond ik het meteen jammer dat hij nooit Sint Maarten zou vieren. In ons deel van Nederland wordt er niet aan gedaan en het leek me een mijl op zeven om op doordeweekse dagen na schooltijd naar mijn geboortedorp te rijden. Maar ik had er zelf zulke heerlijke herinneringen aan. Het maken van de lampion, het vooruitzicht van ’s avonds op straat lopen met honderd lichtjes overal, de ongehoorde hoeveelheid snoepgoed.
Toen we jaren later voor thuisonderwijs kozen, zag ik mijn kans schoon. NIet gehinderd door schooltijden of vakantiedagen kon de traditie voortgezet worden. En dus is Sint Maarten voor Philip, Jet en Cato ook het begin van het feestseizoen, met dezelfde heerlijke verwachting van lichtjes op straat en een eindeloze suikerberg.
Na twee middagen noeste arbeid konden de lampions getest worden in het donkerste halletje van ons huis.
Ieder zijn passie, ieder zijn eigen ontwerp.
En degene zonder passie mocht een lampion uitzoeken op Juf Janneke. Het werd een paarse Barbapapa. Let vooral op het knappe staaltje creativiteit dat daarop is losgelaten.
Ter verhoging van de feeststemming blijven we altijd een paar dagen bij oma logeren. Dus togen we op elf november met drie lampions en een auto vol logeerspullen naar West-Friesland. In de slagregens. Gelukkig was het droog toen de avond begon. We konden alle gerepeteerde liedjes uit volle borst zingen.
Cato deed de verkorte route. Na het tweede tuinpad vond ze het eigenlijk al welletjes, maar met veel aansporing konden we het nog zo’n tien huizen rekken – daarna ging ze alvast met oma naar huis. Ze had meer snoep in haar katoenen buikzak dan ze ooit eerder bij elkaar had gekregen, dus waarom zou je daar niet onmiddellijk van profiteren.
Philip en Jet hadden na de eerste huizen een flukse schatting gemaakt van het aantal deuren dat nodig was voor de gewenste hoeveelheid snoep. Met resultaat.
Toen ik Philip welterusten kuste, krulde hij helemaal op onder het dekbed en zei genietend: ‘Er is maar één avond per jaar waarop je zoveel snoep mag eten. Het was heerlijk.’ Reden genoeg om de traditie voort te zetten.
Goochelen met eten
13 oktober 2009
Philip, Jet en Cato zijn dol op goocheltrucs, net als alle kinderen waarschijnlijk. Ze hebben het met mij niet erg getroffen, want ik heb heel weinig met dit soort variété. Knappe jongen die me een circus in krijgt. Ik weet niet wat het is – ik vind het heus kunstig, maar het doet me gewoon weinig en ik heb gauw last van plaatsvervangende schaamte.
Gelukkig heeft John als kind een niet te verwaarlozen carrière met de goocheldoos op zijn naam staan. Zowel in huiselijke kring als in brede opzet, schuifdeuroptredens voor de buurt, een dubbeltje entree per kind. Zover is het bij ons thuis nog niet, maar zo nu en dan vindt Philip of John wel een truc die zo’n succes is, dat iedereen die op visite komt eraan wordt onderworpen en versteld staat.
Deze had ook bij het kinderboekenweekthema over magie gepast, maar ‘Aan tafel’ voegt zich net zo makkelijk. Ik heb de naam van dit blog tenslotte niet voor niks gekozen. Op straffe van eeuwige uitsluiting van het Gilde der Goochelaars zal ik nu voor u ontvouwen:
** Het mysterie van de doorgesneden banaan **
Verbijster het publiek door een ongepelde banaan met de hand door te snijden, terwijl de schil ongeschonden blijft.
Benodigdheden
• 1 ongeschilde banaan
• 1 naald of speld
Voorbereiding
Prik halverwege de banaan met de naald een klein gaatje in de schil. Schuif de naald zo ver, dat je bíjna door de hele banaan heen prikt, maar zorg dat de naald er niet aan de andere kant uitkomt! Beweeg de naald van links naar rechts in de schil, zodat het binnenste door de naald doorgesneden wordt.
Presentatie
Laat het publiek de dichte banaan van alle kanten zien. Vertel dat je met je telekinetische gaven de banaan doormidden kunt snijden, zonder dat je door de schil heen snijdt.
Vervolgens kun je het zo dol maken als je wilt: gooi er een servet overheen, blaas erop, laat het publiek aan een doorgesneden banaan denken, roep simsalabim of snijd met je hand denkbeeldig over de banaan.
Als de spanning op zijn hoogst is, pel je de banaan voor de ogen van je publiek en… voilà.
Laat je overstelpen door mateloos ontzag.
Tip: zorg dat het gaatje in de schil nauwelijks zichtbaar is, door bijvoorbeeld alle aandacht te richten op de doorgesneden helften en de ‘goede’ delen van de schil. Het is handig om de truc eerst een keer te oefenen, zodat je een beetje aanvoelt hoe je het beste te werk kunt gaan.
Ontspannen en uitgewaaid
29 mei 2009
Het was heerlijk, echt heerlijk. Met V. en haar schatjes in een vuurtorenwachtershuis aan de kust, waar we het ganse meteorologische spectrum van de afgelopen week in al haar glorie konden ervaren.
Eerst was er een warme stranddag van zwemmen in de golven, poedelen in een binnenmeertje en zandkastelen met gangen bouwen. Met een afterparty in de middagzon. Kersen eten op het gras en uitbuiken in de bolderkar.
’s Avonds zagen we het onweer komen aanrollen over de weilanden; lichtflitsen die de horizon vulden terwijl de kinderen rozig in hun bedden lagen en wij wijn dronken in de woonkamer.
En weet je wat nou zo fijn is van de kust? Het is er altijd prachtig, wat voor weer het ook is. Als het zomerstrand is verdwenen, krijg je er een Schots herfstlandschap voor terug. Dus ruilden we de badhanddoeken in voor regenjassen en wandelden de duinen in.
In plaats van schelpen vind je dan andere schatten. Onze dingenzoeker heeft er een echte neus voor. Hij kwam thuis met een schedeltje, aardewerk, een roze slakkenhuisje, botjes. Plastic roerstaafjes.
En na zo’n wandeling, ach, na zo’n wandeling. Dan drink je warme chocomel van blokjes pure chocolade die je laat smelten in volle melk. Dan blijkt dat je waxjas door zijn geur slechts de schijn van waterdichtheid heeft, want dan is er geen droge vezel meer aan je lijf en zit er niets anders op dan de open haard aan te steken en warm te worden bij het vuur.
Dan bak je tosti’s in de koekenpan omdat een oud vuurtorenwachtershuis natuurlijk geen tosti-ijzer heeft. Dat zou je niet eens willen. Dan liggen de kinderen weer net zo rozig in hun bedden en zit je ’s avonds weer wijn te drinken voor de open haard.
En er was versgemaakte pasta. Ik zal er niet te lang over uitweiden – het eindresultaat was subliem. Prachtige pappardelle, dikke stroken eierpasta met een hemelse smaak.
Om tot dit resultaat te komen, is het echter van belang de aanwijzingen van de pastamachine goed te lezen. Anders kan het zijn dat je een bolletje deeg bijvoorbeeld negentig keer door de machine haalt, in plaats van de elf keer die eigenlijk nodig waren.
Dat betekent (zuiver theoretisch uiteraard) dat je dan, in plaats van pakweg drie kwartier, zomaar eens vijf uur aan het draaien bent, in shifts van anderhalf uur met twee personen.
Maar weet je, als je op vakantie bent met mensen die je beter wilt leren kennen, als je alle tijd van de wereld hebt en nergens naar toe hoeft, dan is dat niet erg.
Ik was ook nog jarig. Met kinderen kan een verjaardag gewoon niet niet feestelijk zijn. Dan wordt er altijd gezongen, is er altijd taart met kaarsjes en krijg je altijd wat je het allerliefst wilde hebben. Met vijf kinderen wordt dat alleen maar feestelijker. V. had voor taart gezorgd, ik werd uit bed gezongen en kreeg pioenrozen en prachtige cadeaus. Onder andere de tas die ik graag wilde hebben.
Flower power, een revolver dat bloemetjes schiet. Na veel stille en allengs luider wordende hints had John de tas gekocht en Jet in het geheim betrokken. Zij had het cadeau meegesmokkeld in de bagage.
Iedere avond werden V. en ik na het eten getrakteerd op de mooiste voorstellingen, veelal bewerkingen van bestaande sprookjes. Aangezien Jet en Isabelle beiden geen concessies konden doen, was er altijd een bijzondere aanpassing voor de vrouwelijke hoofdrol. Roodkapje had haar equivalent in Rozekapje, en Hans bleek naast Grietje nog een zus Rosaline te hebben. Met aandoenlijke toewijding en majestueuze houding gebracht. We hebben tranen gehuild van het lachen en van ontroering tegelijk.
Soms is een vakantie anders dan anders, omdat je vantevoren niet weet wat je moet verwachten. Dan maak je voorzichtig vrienden door naar elkaar te kijken.
En naar elkaar te lachen.
Door samen pasta te draaien, naar voorstellingen te kijken en door veel samen te praten. Het was heerlijk.
[Postscriptum: toen Philip dit stukje gelezen had (P&J lezen graag mee; dag liefjes) zei hij: ‘Die roerstaafjes horen er niet bij. Die zaten nog in mijn jaszak van atletiek.’ Excuses voor deze uitglijer dus, de roerstaafjes horen níet bij de bodemvondst.
Ter verdediging wil ik aanvoeren dat dergelijke attributen nog niet zo lang geleden wèl als schat gekoesterd werden, tezamen met roestige spijkers en bouten, takken in alle soorten en maten, stenen, schelpen, eindjes touw, kroonkurken en tal van andere snuisterijen. Mijn zoon wordt groot. Een beetje groter in elk geval, want roestige spijkers, eindjes touw en al die overige schatten –behalve plastic roerstaafjes– zijn nog steeds geliefd. Het gaat om de nuance, hè.]
Feest
24 mei 2009
Ga lekker zitten. Uil heeft alles gebakken wat er in het kookboek stond, dus de tafel staat vol koek. Het is namelijk twee jaar geleden dat ik dit blog begonnen ben en ik wil even zeggen dat ik het zo leuk vind dat jullie meelezen.
De eerste tijd was het een geheim blog, alleen voor familie en vrienden en onvindbaar voor zoekmachines. Het is natuurlijk mal om je verhalen zomaar de ruimte in te sturen zonder te weten waar het landt. Toch besloot ik het dagboek na een paar maanden openbaar te maken, en tot mijn verbazing kwamen er steeds meer mensen kijken. Dat vond ik wel reden voor een feestje. En het is dubbel feest, want ik vertrek zo met de kinderen naar een huisje aan de Noord-Hollandse kust. En daar ben ik nog jarig ook. Driedubbel feest.
Tast toe. Alles is er, roomtruffels en scones, marsepeintaart met botercrème-jamvulling, vers gebakken stroopwafels, brownies en slagroomtaart. Wil je iets drinken? Koffie? Frisje? Joh, we doen gewoon gek, we trekken een flesje sjampoepel open. Thee voor degenen die er rode vlekken van krijgen.
Proost en tot over een paar dagen!
Van alle markten thuis 