Maar we leven nog
3 februari 2014
Joehoe, ik ben er nog, hoor. De blogposts komen met horten en stoten, maar in het echt gaat het gewoon door. De drumpartijen, de pliés, de veldslagen met pijltjespistolen, de lessen wiskunde en geschiedenis en de tektonische verschuiving van kledingstukken die thans tot een Berninamassief van wasgoed is gevormd.
En we leven nog. Ramses zingt een stuk lekkerder mee als het halve repertoire op jezelf van toepassing is (met uitzondering van alle liedjes in klanktaal en die met een jongens- of meisjesnaam in de titel). Met de haarborstel als microfoon voor de spiegel kun je het gevoelsspectrum integraal loslaten. De theatrale afwijzing in ‘Laat me mijn eigen gang maar gaan’, de snik in ‘We zullen doorgaan’, het manische ‘De wereld heeft mij failliet verklaard’ en zwelgen in de weemoed van ‘Het is stil in Amsterdam’. En dan jezelf gelukkig prijzen dat je in elk geval nog geen Korsakov hebt.
Laat vallen waar je mee bezig bent, pak die haarborstel en doe maar even net als Douwe Bob.
Van alle markten thuis 