Jet
28 juli 2013
Ze had het een beetje moeilijk. Ze lachte nog wel, hoor, maar ze werd ook gauw boos. Om niks. Nou ja, om weinig. Aan haar ogen zag ik dat ze verdrietig was. Dan kunnen het nog zulke lieve ogen zijn, je kon er toch in zien dat ze niet lekker in haar vel zat.
Ze had het ook zo druk gehad. Audities, keuringen, oefeningen, trainingen. Een televisieprogramma dat haar een dag wilde volgen, en toen toch niet meer. En ze twijfelde over een mogelijke vervolgopleiding. Op zich een hele fijne opleiding, maar het zou een keuze zijn voor de rest van haar leven, of in ieder geval voor de komende zeven jaar; dat is zo’n beetje hetzelfde als de rest van je leven, als je zo oud bent als Jet. Er zaten leuke kanten aan en vervelende – haken, ogen, stress.
Ze werd er moe van, en zo verdrietig. Ze wilde niks meer – en tegelijk wilde ze alles. Ze maakte lange lijsten met dingen die ze van zichzelf moest doen. Of ze begon een groot project met veel rotzooi en voorbereidingstijd en als ze dan halverwege was, zag ze er geen gat meer in. Daar moest ze dan weer om huilen, want dat gaf haar het gevoel dat ze toch niks kon.
Jet, die altijd alles probeerde en gewoon deed, die zo heerlijk buiten de lijntjes kon kleuren en niks perfect hoefde te doen van zichzelf, vond ineens dat ze niks kon. Zelfs het allerliefste in haar leven, dansen en balletjuf zijn, dat wilde ze bijna niet meer. Het duurde ongeveer een maand. Toen besloot ze dat ze niets hoefde te doen wat bepalend was voor de rest van haar leven. De rest van haar leven was nu (heel jaren zestig). En omdat ze dat besloten had, kreeg ze vanzelf weer zin in van alles.
Ze ging weer knutselen. Geen ingewikkelde projecten, maar dingen die mooi genoeg waren om er trots op te zijn.
‘Mam’, vroeg ze een paar keer, ‘mag ik er vandaag een speeldag van maken? Ik kan de laatste tijd nooit meer met Cato spelen of een hele dag vilten, omdat ik telkens in mijn hoofd heb dat ik mijn lijstje met werk moet afmaken.’
Ze keek weer uit naar haar dansklassen. Zowel haar eigen lessen als haar juffengroepjes. Voor alle vijfentwintig kleuters maakte ze een briefje met een persoonlijke boodschap en een toi-toi-toi voor het optreden in het Grote Theater (‘Lieve Zoë, ik weet zeker dat je gaat knallen bij de voorstelling, want in de les doe je ook altijd zo goed mee’).
Ze hebben geholpen, de briefjes. Vier uitverkochte voorstellingen met telkens duizend man in de zaal.
Maar ik wist pas dat ze weer de oude Jet was, toen ik een facebookdialoog las. Een thuisonderwijsmoeder had haar de eerste beginselen van het haken bijgebracht en vroeg Jet hoe het ermee ging.
– Nog iets gehaakt Jette?
Jette: Half. Een heel lief barbiemutsje, maar op een gegeven moment was ik een beetje klaar met haken, en heb hem gewoon dichtgehaakt (Waarschijnlijk ook niet op de echt juiste manier), en een pompon er een soort van bovenop genaaid, maar er zaten tamelijk veel gaten in, dus hij was ook nog schuin genaaid, en niet heel stevig. De pompon viel er gistermorgen af, en het mutsje was ook niet zo beeldig om me ervan te weerhouden om het ook weg te gooien. Dus ja ik heb wat gehaakt, maar het moet wel nog veeeeel oefenen.
Dat is ‘r. Mijn lieve, zorgeloze, stoere, dansende, grootwordende Jet.
Van alle markten thuis 