Een kwartier uit het leven van… Victoria
7 maart 2013
De week van Victoria (1,5) zit er nog aan te komen; u moet het nu even doen met vijftien minuten. Ik neem een greep uit een willekeurige ochtend, even na het ontbijt.
Zo’n ochtend begint goed. Victoria mag graag ontbijten en na een copieuze maaltijd -eitje, plakje kaas, bekertje karnemelk, stukje sinaasappel, rijstkorrels van gisteravond die ze uit de spleten van haar kinderstoel krabt- is ze altijd heel gezeglijk. Op deze willekeurige ochtend speelt ze met haar zusje. Ze komt de woonkamer binnen met een pop in de draagdoek.
Het is een andere pop dan Harry. Want hoewel Harry nog altijd kan rekenen op Victoria’s allesbedelvende liefde, laat ze hem in dit geval net zo makkelijk links liggen. Ook een poppenmoeder moet praktisch blijven en het is nu eenmaal evident: Harry draagt minder makkelijk.
Victoria hobbelt rond tussen speelgoed en slaapkamers, kletsend en neuriënd, druk in haar eigen wereld.
En op zo’n moment maak ik een denkfout. Ik denk namelijk: ‘Wat is ze lekker bezig, ik kan wel even iets anders doen.’ Iedere ouder weet dat je dat nooit kunt denken. Binnen drie minuten nadat we haar onze rug hebben toegekeerd, heeft Victoria alle tweeënzeventig billendoekjes uit het nieuwe pak getrokken.
Daar linksachter.
In de vierde minuut van onze willekeurige ochtend heb ik de helft van de billendoekjes teruggepropt -de rest doe ik later wel- en scharrelt zij verder.
Je zou denken dat ik geleerd had van de billendoekjes, maar dat is een misvatting. Neem het aantal keren dat een dribbelende peuter over haar eigen beentjes struikelt, vermenigvuldig het met je eigen leeftijd en je hebt de hoeveelheid gapende gaten tussen droom en daad in het ouderschap.
Opnieuw denk ik: ‘Wat is ze lekker bezig, ik kan wel even iets anders doen’, waarop Victoria in minuut zeven van onze willekeurige ochtend een blauwe viltstift gevonden heeft en die in minuut zevenenhalf op de zitting van de stoel uitprobeert.
Gelukkig is het uitwasbare stift. En omdat Cato (6) graag dingen doet met water en afwasborstels, biedt zij aan de stoel schoon te maken. De schuldige staat er aarzelend bij. Aan de ene kant wil ze graag meehelpen, Victoria houdt namelijk ook van afwasborstels en water, aan de andere kant is het zonde van die mooie tekening.
Ik maak gebruik van de aarzeling en troon haar voorzichtig mee. In minuut negen verschoon ik haar pyjama en kleed ik Victoria aan. Althans, dat was de bedoeling.
Want in de tiende minuut, terwijl ik haar pyjama in de wasmand doe (daar zat inmiddels ook viltstift op), loopt Victoria de badkamer uit en besluit een liedje te luisteren op de iPad. Het moment waarin ik de shampoofles red die zij uit de badkamer had meegenomen en juist op het tapijt wilde leegknijpen, staat niet op de foto.
In de dertiende minuut van onze willekeurige ochtend heeft Victoria haar kleren daadwerkelijk aan en vraagt Jet of ze buiten een wandelingetje mag maken met haar zusje in de draagzak. Dat mag.
Die week komt dus nog. Als het lukt. Fotograaf Søren Bidstrup begrijpt wel wat ik bedoel. Hij won de tweede prijs in de categorie ‘Daily Life’ van de World Press Photo 2013. Een willekeurige ochtend.
Van alle markten thuis 