Fok
28 juni 2012
Kijk eens wie er vier ogen heeft gekregen?
Het zat er al een poosje aan te komen, maar hij wilde steeds niet. Zwaar overdreven, vond hij. Als bewijsvoering ging hij recht onder een straatnaambordje staan om het voor te lezen. Dat alle mensen om hem heen niet per se in een straal van een meter om de televisie hoefden plaats te nemen om de ondertiteling te lezen, beschouwde hij als een voordeel: dan kon hij ten minste lekker dichtbij zitten. Voor mij was de maat vol toen ik hem iets aanwees bij een sigarenwinkel en hij op vijftien meter afstand niet kon lezen dat er ‘Marlboro’ in koeienletters uit de lichtbak tetterde (‘Iets met een M… of een W? En dan een o.’).
Zelfs toen vergde het nog enig retorisch kunst- en vliegwerk om hem de brillenwinkel in te praten. Nergens voor nodig. Hier, die klok kon hij best lezen. Als hij iets dichterbij stond. Ik dreigde dat hij nooit een rijbewijs zou kunnen halen, dat de examinator hem niet eens de parkeerplaats zou laten af rijden, omdat hij zijn leven niet zeker was. Hij antwoordde dat hij wel een auto met chauffeur zou nemen. Al pratende kwam ik erachter dat hij vooral bang was een debiel montuur aangesmeerd te krijgen. Een soort omgekeerde verrekijker, goudomrand.
Uiteindelijk stemde hij toe alleen zijn ogen te laten opmeten. Na een kwartiertje was het wel duidelijk. Hij zou niet onder een tram lopen, zei de opticien, maar wilde hij iets kunnen lezen op een afstandje, dan was een bril wel handig. Philip was nog niet helemaal overtuigd. ‘Wij van WC-eend adviseren: WC-eend’, zag ik hem denken. Totdat hij een proefbrilletje op kreeg. Zijn gezicht lichtte op. Hij kon ineens letters aan de overkant van de straat lezen. Etalages! Nummerborden! Meisjes!
De keuze van het montuur heb ik volledig aan hem overgelaten. Ik kwam nog met een stijlvolle hoornen aan, maar die werd subiet teruggehangen. Ook de rode Dame Ednabril die Cato klaarlegde was geen blijvertje. Het werd een zwarte. Elvis Costello meets Giel Beelen. En helemaal Philip.
Van alle markten thuis 