Mag ik je vriend zijn?
17 mei 2012
Je bent niet iemand die veertig keer per dag zijn scheten facebookt. De eetafspraak, de bonte was en de 2,37 km die je in de benen hebt zitten terwijl je P. Diddy op Spotify luisterde – je deed het allemaal in discrete beslotenheid zonder dat je er een opgestoken duimpje voor verwachtte. En toch.
Ik doe er zelf aan mee natuurlijk. Ik ben zowel dealer als gebruiker. Het is de kunst te doseren. Never get high on your own supply. Maar hee, we trappen allemaal wel eens in de valkuil. Je wilt iets opzoeken, iets educatiefs of van duidelijk intellectuele nieuwswaarde. Iets núttigs in elk geval. De ene interessante pagina haakt in de volgende en voor je het weet zit je op flickr tweehonderd trouwfoto’s van volslagen onbekenden door te bladeren.
Aan een kant is dat het leuke van de sociale media. Het onverwachte, de euforie als je iets heel moois ontdekt. Zonder internet had ik nooit van thuisonderwijs gehoord, had ik sommige onweerstaanbaar leuke mensen niet ontmoet, had ik geen kennis kunnen nemen van een aantal briljante artikelen en ideeën.
Aan de andere kant is er het onverzadigbare. En de absurditeit van dingen die je in het echte leven nooit zou doen, maar die achter een schermpje best aanvaardbaar lijken.
Via dit artikel in het NRC van vandaag.
Van alle markten thuis 