Gezworen kameraden
15 juli 2011
Naast alle noeste arbeid is er ook een tijd voor totale ontspanning. Zo ging ik met Cato naar de wervelende voorstelling van Buurman & Buurman.
Sinds jaar en dag zijn het dikke vrienden, en omdat Cato’s andere grote vriendin H. dat wist, kreeg ze kaartjes voor het theater. De aankondiging hing al maanden met een magneetje op de koelkast, want er werd naar uitgekeken.
We gaan niet zo vaak met z’n tweeën op pad, Cato en ik. Dus we namen het ervan.
En we lachten om alle merchandise in de foyer, want haha, wij hadden Buur & Buur zelf mee. Meer heeft een mens niet nodig.
Na een klein intermezzo aan de bar kregen ze een goede plek in de zaal. Zo konden ze tussen twee stoelen door naar het toneel kijken.
Cato had nog niet zo vaak het pluche van de theaterstoel onder haar billen gevoeld. Het zat heel comfortabel.
Iets minder comfortabel waren de beurtelings schoppende voetjes en harentrekkende vingertjes van de tien kindertjes van het kinderdagverblijf op de rij achter ons. Maar een kniesoor die daarop let.
Man, we hadden wel wat beters te doen dan ons daarover drukmaken! Er stond van alles te gebeuren, dat zag je zo aan de dansende lichten op het doek van roodvelours. Je hoorde het aan het geroezemoes in de zaal, aan de muziek die zachtjes maar vol verwachting speelde, aan de geluiden die af en toe door de dikke gordijnen heen mompelden.
En toen kwamen ze, hoor. Ze kregen eerst het doek niet omhoog, maar toen bedacht die ene Buurman iets heel slims met veel touw en een constructie met z’n kraanwagentje. Kon het gelukkig toch nog beginnen.
Cato heeft een uur lang ademloos gekeken en op adequate momenten geklapt, aanwijzingen geroepen en meegezongen met de liedjes die al snel in je hoofd zaten. Ze was er vol van. En ik was vol van haar.
Je raadt trouwens nooit wat er naast het theater zat.
Ik zei het al, hè? We namen het ervan.
Ondanks de subtiele aanbeveling van de chef,
koos ik toch voor iets met yoghurt en passievruchten en een bolletje zabaglione.
Cato ging voor kleurstoffen. Dolfijnenijs en frambozen. Ik geloof dat de dolfijnen wel tonijnvriendelijk gevangen waren.
En nu heeft Cato haar oog laten vallen op een snoezig optrekje op funda.
Halfvrijstaand en het bevat nog karakteristieke Oostblokelementen. Voorts beschikt de woning over een separaat balkon en een toilet op het zuiden.
Aanvaarding geschiedt in overleg met de buurman. Dat zal in Cato’s geval geen probleem zijn.
Van alle markten thuis 