Prijs
13 maart 2011
The winner takes it all. Of zoals mijn oma zou zeggen: de duivel schijt altijd op dezelfde hoop. Ik ben wéér in de prijzen gevallen.
Het is weer een boek en weer van dezelfde schrijver, maar voordat je denkt dat het doorgestoken kaart is: ik heb me er toch echt weer in moeten vechten. Twee inzendingen had ik, een over mijn vriend W. en recept voor de venkel-gorgonzolasaus die we met grote regelmaat eten. Een schot hagel dus, met een fraaie buit als resultaat.
Cato was vooral verliefd op het stokstaartje dat in de envelop zat.
Maar de echte prijs was het boek natuurlijk.
Ik wil vleugels van Jan Paul Schutten en Angela de Vrede is een snoepje om te zien. Het is bijzonder, omdat het zowel informatief als kunstzinnig is; dat verwacht je niet gauw bij een boek over vogels. ‘Wat leuk’, zei Jet toen ze twee bladzijden opsloeg, ‘het is een boek om vogels te leren tekenen.’ Dat is het dus ook. En het is een weetjesboek. En een kijkplaatjesboek. Het is een beetje poëtisch, telkens worden de eigenschappen van vogels op ons mensen geprojecteerd. Hoe zou het zijn om de ogen van een uil te hebben? Of de gebogen knieën van een pinguïn?
Op het blog van Jan Paul Schutten staan wat meer inkijkjes in het boek.
Van alle markten thuis 