Prima ballerina
1 maart 2011
Het zat eraan te komen natuurlijk. Zoveel gebundelde gratie kun je niet ongestraft voor jezelf houden. Dat moet gekanaliseerd worden. Cato zit op ballet.
Dankzij haar zus bezit ze een keur aan tutu’s, pakjes en schoentjes in alle balletkleuren: poederroze, zuurstokroze, bleekroze. Vanzelfsprekend wordt de garderobe ten volle benut, want je zit niet alleen voor jezelf op ballet. Zo’n juf moet ook wat te kijken hebben.
Ik heb nog niet gezien hoe ze het ervan afbrengt, want het is maar drie keer per jaar kijkles. Tot die tijd ben ik aangewezen op Cato’s persoonlijke verslaggeving: ‘Het was heel leuk en op het laatst kregen we een snoepje.’
Naar eigen zeggen is ze de beste van de klas. Dat verbaast me niets; de natuurlijk souplesse, élégance en techniek – alles is er natuurlijk al. Veel zal juf haar niet kunnen bijbrengen. Het is meer een kwestie van finetunen.
Af en toe krijg ik iets meer informatie over wat ze gedaan heeft. Ineens herinnert ze zich cruciale elementen: ‘Weet je, de juf had vorige keer geen roze mallot aan, maar een zwarte. We deden een arawesk. En ook positie één en positie twee.’ Ik kreeg een kleine demonstratie voordat de les begon.
Soms leert ze iets waarvan ze zichtbaar onder de indruk is. ‘De juf zei dat ze maar drie keer zou waarschuwen,’ vertrouwde ze me laatst toe. ‘O’, zei ik, ‘was dat tegen jou?’ Ze schudde opgelucht haar hoofd: nee, gelukkig niet. Er waren twee meisjes die telkens gingen rennen als er gehuppeld moest worden. Zoiets zou Cato nooit doen. ‘Wat zou er na die waarschuwingen gebeuren?’, vroeg ik. ‘Dan moesten ze in de hoek staan’, vertelde ze. Ze knikte er peinzend bij. Gelukkig was het zover niet gekomen, maar de ernst van de situatie was wel duidelijk.
Ze vindt het heerlijk. Ik breng haar stralend weg en haal haar stralend weer op. Als we aan komen fietsen zwaait ze lachend naar haar balletklasgenootjes. Ze telt de dagen af tot ze weer mag. Ik zou willen dat het iedere week kijkles was.
Van alle markten thuis 