Tradities bouwen
6 september 2010
Zeven jaar geleden ging ik voor het eerst naar een thuisonderwijsuitje. Philip was vier jaar, Jet anderhalf. Van Cato was nog geen sprake. Het was in Zutphen, voor ons niet naast de deur, op een donderdag, in een gehuurde padvinderskeet met ongeveer acht gezinnen. Dat was meteen vrijwel de hele thuisonderwijspopulatie van Nederland.
Met de uitdijing van internet raakten steeds meer mensen bekend met een alternatieve manier van leren. Het aantal thuisonderwijzers groeide. Een beetje, en nog een beetje. Ouders die per definitie eigenwijs en koppig zijn – anders kozen ze hier niet voor. Zo’n verzameling betweters is niet altijd makkelijk bij elkaar te houden, daar kan de Nederlandse Vereniging voor Thuisonderwijs over meepraten. Maar telkens kregen de initiatiefnemers van de NVvTO het weer voor elkaar om de naam ‘vereniging’ eer aan te doen.
En vandaag waren er 230 mensen om de jaarlijkse thuisonderwijsdag te vieren.
Net als andere jaren was er een kampvuur voor warme popcorn en marshmellows.
Er waren ouders die op elkaars kinderen letten. Er was zon. Er waren cowboys en indianen, sommige zes jaar oud, andere dertien. Er was modder en er waren takken. Er waren oude bekenden die omhelsden, bijpraatten. Er waren nieuwe gezichten die aftastten. Er waren mensen die niet anders gewend zijn.
De foto’s lijken op die van vorig jaar en het jaar daarvoor, maar dat heb je nu eenmaal met tradities. Ze keren terug. Omdat iedereen er telkens weer naar uitkijkt.
Van alle markten thuis 