Riek en Greet
29 mei 2010
Mag ik u voorstellen: Riek en Greet. Toen ik van de week het huishoudregime weer wat aanhaalde, voorzag ik enig protest vanuit de kinderschaar. Maar dat bleek mee te vallen. Philip vond het juist leuk om alle deuren in huis schoon te maken. En Jet en Cato waanden zich op camping ’t Vrije Schaep, belast met de zorg voor de natte hoek. Die identificatie zit als volgt.
Eens in de zoveel tijd kijken we met z’n allen een serie; na het avondeten, kinderen in pyjama, je kent het plaatje. Meestal iets van dvd, want er is niet veel op televisie wat én leuk is voor zowel grote als kleine mensen én op een handig tijdstip wordt uitgezonden. Er is van alles voorbijgekomen. Heel vroeger Niels Holgersson, later series als Prehistoric Park en recentelijk hebben we alle afleveringen van Fawlty Towers gekeken (en gekeken en gekeken).
Maar je wilt die kinderen ook wat cultuur meegeven. Iets eigens. Van vaders kant komt er een hoop binnen, daarover liet ik al een filmpje zien, maar ik vond dat de civilisatie van mijn zijde er bekaaid vanaf kwam. Daarom: ’t Schaep met de 5 pooten. En dan vooral de tweede serie, ‘t Vrije Schaep.
Op een paar ongelukkige bijrollen na (ik zeg: Ellie) zijn alle acteurs er op hun plaats. Zelfs de niet-Amsterdammers hebben zich een aanvaardbaar accent aangemeten. Maar Riek en Arie zijn mijn favorieten. En opoe natuurlijk: ‘Drieënveertig jaar een eigen zaak gehad en wat heeft het me opgeleverd? Waterzuchtige benen en bloesvoeten.’
De entourage is heerlijk, jaren zeventig en overtuigend. Net of ik weer op zolder zit met alle ooms en tantes van moeders kant, een wit beddenlaken tegen de muur als filmdoek waarop de vakantiefilmpjes geprojecteerd worden.
Gelukkig worden Philip, Jet en Cato er net zo warm van. Ze kennen de liedjes van binnen en van buiten en aan tafel worden dialogen geciteerd, waarbij Jet een authentieke Dolly of Lena neerzet. De tuinkabouterscène met Greet en Riek is een van de lievelingen.
Van alle markten thuis 