Midas troost larfje
2 mei 2010
’t Is even wennen met zo’n zielig been, maar we beginnen ons in een rol te schikken die we zes weken kunnen volhouden.
Philip en Jet doen hun best om Cato aan het lachen te maken, zitten geduldig vijf valsgespeelde potjes memorie uit of klappen de wc-bril naar beneden als Cato roept: ‘It moet een plas!’ terwijl een van ons haar ijlings naar het toilet draagt.
Mijn duifje en ik vervullen de rol van sherpa, sjouwend van wc naar bank naar tafel en lijken ons drie jaar terug in de tijd te begeven. Weer wassen, aankleden, verdriet en pijn troosten en liedjes zingen, net als toen ze een baby’tje was.
Cato zit op haar troon en ontbiedt deze of gene (‘It wil nu graag dat Philip met mij speelt’), bij vlagen treurend om pijn, jeuk of haar beperkte bewegingsvrijheid. Over een weekje mag er loopgips op, ik ben benieuwd of een driejarige daar ook mee uit de voeten kan.
Op dit moment wil Cato vooral tv kijken. We trekken het arsenaal van boekjes, liedjes, spelletjes, kleidozen, stiften en Star Warspoppetjes uit de kast om haar af te leiden, want van hele dagen een flikkerend apparaat wordt niemand gelukkig. Maar soms teken ik de capitulatie en tetteren Buurman en Buurman, K3 bestaat 100 jaar of een ander puikje uit onze dvd-collectie vaker dan me lief is door de woonkamer.
Gelukkig had ik ook nog een film die we allemaal wilden zien: Pluk, de kleine bever. In de trant van De vos en het meisje, maar dan met de stem van Midas Dekkers, altijd bereid om de lieflijke dierenwereld te relativeren: ‘Ze hoorden een onheilspellend gehuil. Pluks vader werd door wolven aan stukken gescheurd.’
Mooie beelden, dottige bevertjes en het loopt gelukkig goed af. Op de officiële filmsite staan fragmenten; wel in het Frans, maar de Nederlandse versie heeft dus Midas.
Van alle markten thuis 