Een hand van Josje
1 december 2009
Samen met Jet naar het concert van een meidengroep. De dag ervoor had ze een lijstje gemaakt met ‘dingen die ik kan doen om de dag door te komen’. Daar stond op:
– K3 sjeurt klaarleggen
– met Cato spelen
– K3-lietjes zingen
Vorig jaar om deze tijd kende ze de groep niet eens. Ja, ze had weleens wat merchandise in de speelgoedwinkel gezien, maar als je er nog nooit van gehoord hebt, zegt het je niks. Toen kwam vriend D. langs met een musical van Doornroosje op dvd, waarin de meisjes van K3 goede feeën spelen. Jet was verkocht.
Veel meer dan Doornroosje zag ze niet van hen, want twee maanden na Jettes kennismaking bleek de groep uit elkaar te vallen, omdat een van de zangeressen ermee stopte. Het was jammer, maar Jet had de musical met een stuk of wat liedjes – en dat was genoeg.
Totdat oma kwam logeren. K3 was inmiddels K2 geworden en om er weer K3 van te maken, werd er een grootse talentenjacht uitgezonden. De show was aan ons voorbijgegaan, maar mijn moeder vond het bijna kindermishandeling dat wij Jet dit televisiespektakel ontzegden. ‘Het is bijna acht uur’, zei ze op zaterdagavond. ‘Je kan haar toch één keer laten kijken?’ Het was de een-na-laatste uitzending en er waren nog een paar meisjes in de strijd om het K3-schap. Jet was weer verkocht. Met terugwerkende kracht wilde ze alle shows op uitzendinggemist bekijken en de hele week leefde ze toe naar de finale. Het werd Josje. En Jet was euforisch.
Omdat ik het cliché bevestig dat je als ouder geniet als je kind geniet, kocht ik kaartjes voor een extra ingelast concert van K3 in nieuwe formatie. En dus zaten we samen in de trein, Jet in haar K3-sjeurt en ik ernaast. Maar ook als zo’n grote dag is aangebroken, valt er nog veel te wachten. Op het station. In de trein. In de hal van de Rai.
In de zaal.
Als de lichten bijna doven. (De oplettende lezer ziet dat er een sjeurtwisseling heeft plaatsgevonden tussen de trein en de zaal. Oma was mee en vond dat die kraampjes met reclamemateriaal er niet voor niets stonden.)
Totdat ze eindelijk opkomen en het liedje zingen dat je met iedere cel van je lichaam kent.
We hadden nog nooit een voorstelling meegmaakt waarbij uitgenodigd werd mee te zingen en te dansen. Gelukkig zaten we aan het gangpad, dan kun je telkens opstaan als er weer een liedje begint.
Jet had goed naar de audities gekeken. En eigenlijk hoopte ze ook een beetje dat ze gezien zou worden, daar in het gangpad.
Ik weet zeker dat het de mensen van K2 zoekt K3 nu pas duidelijk werd welk talent ze hebben laten lopen.
Zelf heb ik de hele show met een dikke strot gezeten. Dat heb ik wel vaker bij dit soort dingen. Ik kan er niets aan doen, ik schiet gewoon vol. Ook bij fanfares en sinterklaasintochten. Wat dat betreft zit ik goed deze tijd van het jaar.
Nu was het om Jet. Om hoe ze ernaar uitgekeken had. Om hoe ze haar haar in dezelfde paardenstaart had geknoopt als Josje. Om hoe ze danste en zong, helemaal opging in de show. De week ervoor zei ze nog: ‘Het maakt eigenlijk niet zoveel uit op welke sport of club ik zit, als er maar een optreden bij zit, zodat ik kan buigen voor publiek.’ Nu was het gangpad haar podium.
Op het einde mochten alle kinderen vooraan komen staan. Ik heb vijf seconden van Jettes privéoptreden kunnen vastleggen. De andere kinderen om haar heen zag ze niet eens. Five seconds of fame. Mijn filmprestaties zijn weer niet helemaal jedat, maar die Jan de Bontse potentie is er nog wel degelijk, al zeg ik het zelf.
De meisjes van K3 liepen langs het randje van de bühne om tekeningen aan te nemen, te zwaaien en hier en daar een handje te geven. Jet had dubbel geluk. Karen zwaaide naar haar (‘Alleen naar mij, mam’) en Josje gaf haar een hand. Een echte.
Jet dacht even dat al het geluk van haar hele leven nu opgebruikt was.
In de trein was ze gevloerd. Ze heeft bijna de hele weg naar huis gezwegen. Alleen af en toe keek ze me aan en zei: ‘Ik heb gewoon een hand van Josje gekregen.’ Dan droomde ze weer verder van een leven in de schijnwerpers.
Van alle markten thuis 