Tam maken
25 juli 2009
Jet liep er al een paar dagen mee rond. ‘Mam, ik heb het. Ik hoef alleen mijn waterschoenen te pakken, oud brood, plastic handschoenen en een net. Meer heb ik niet nodig.’ Een beetje moeder weet dat ze dit soort mededelingen buitengewoon serieus moet benaderen; er is een wereld van reflectie aan vooraf gegaan en lollige opmerkingen worden niet op prijs gesteld. Aperte afwijzing werkt averechts.
‘Wat ga je doen?’, vroeg ik. ‘Een meerkoet vangen’, zei ze, ‘om tam te maken.’ ‘Maar we hebben toch al een cavia? Een meerkoet lijkt me niet zo handig als huisdier.’ ‘O, maar het wordt ook geen huisdier’, stelde Jet me gerust, ‘ik ga ermee jagen.’ Ik knikte begripvol, want ik ben een moeder die dit soort dingen serieus benadert. Bovendien heb ik een oudere zoon die de fase van Grootse Plannen ook gehad heeft. Het hoverboard, dat al in een vergevorderd stadium was, zoals dat van Michael J. Fox in Back to the Future (een plan dat andere jongetjes overigens wel hebben uitgevoerd). Of het jetpack en lichtzwaard uit Star Wars, waarvoor we door de paden van de Gamma doolden, op zoek naar essentiële onderdelen. Jet zelf had ook al eerder dergelijke Plannen gehad; de vervaardiging van een manshoge robot bijvoorbeeld. Toen wist ik ternauwernood te voorkomen dat er een partij staal aangeschaft werd. ‘Waar hebben we het over?’, dacht ik. ”t Is deze keer maar een meerkoet.’
‘Kijk,’ zei Jet, ‘ik vang hem hier achter in de sloot. Dan laat ik allemaal vuurwerk afgaan en schiet pijlen op hem af en ik schreeuw heel hard naast zijn oor. Zo raakt hij gewend aan harde knallen.’ Het idee had ze opgedaan bij een filmpje over politiepaarden. Bij gebrek aan een politiepaard besloot ze dezelfde techniek toe te passen op dieren die wat meer voorhanden waren. Het hoefde trouwens niet per se een meerkoet te zijn, een eend kon ook.
‘Zou dat handig zijn voor een meerkoet, als hij niet meer meer schrikt van harde knallen?’ vroeg ik. Daarvan was ze overtuigd, anders kon hij niet samen met haar jagen. Hij zou haar ook beschermen, want daar staan meerkoeten om bekend, dat zij hun dierbaren fel verdedigen.
Toen we die dag bij de grote bibliotheek waren, besloot Jet het koetje bij de horens te vatten. Ze stapte naar de informatiebalie en zei: ‘Ik zoek een boek over het tam maken van dieren. Het mogen alle dieren zijn: meerkoeten, eenden, leeuwen.’ Een boek over dierengedrag kwam het meest in de buurt, dacht de mevrouw. Jet kwam stralend uit het pad vandaan, met drie boeken, waarvan er eentje nog echt de moeite waard bleek ook. Niet vanwege de instructies tot dressuur, maar omdat het zo’n heerlijk kijkboek was.
Het grote avontuur van de dieren van Richard Unglik *).
Met oceaandieren, woestijndieren, dieren uit de amazone en van de savanne. Dieren uit de geschiedenis en uit de literatuur.
Het boek is grondig bestudeerd en gelezen, maar het project Tam Maken is een stille dood gestorven. Jet heeft besloten geen meerkoet af te richten voor de jacht, maar te gaan sparen voor een paard.
———————–
*) 
Richard Unglik kenden we al van Het grote avontuur van de geschiedenis, het Playmobilboek dat we een paar jaar geleden maandenlang in huis hebben gehad. De daadwerkelijke geschiedbeschrijving is allesbehalve grondig, maar de platen zijn zo mooi. Van de grotschilderingen van Lascaux via Freud tot aan de val van de Muur, de wereldgeschiedenis in vogelvlucht op Playmobilformaat. Hier kun je voorbeeldpagina’s uit het boek bekijken.
Van alle markten thuis 