Oogst
29 april 2009
Kijk, ik wil jullie natuurlijk niet de ogen uitsteken, maar dit aten wij van de week:
De eerste radijs uut de volle grond. Zéker anderhalve centimeter groot en lekker, lekker! Het was er pas eentje, dus we hebben hem gedeeld.
Maar dan vandaag. Nog geen week later, en kijk eens wat er nu te oogsten viel:
Ja, die witte horen zo. We hadden een zakje ‘gemengde’ Jip en Jannekeradijs van de Hema. En witte radijzen zijn ook heerlijk, een tikje pittiger.
Vriend D. was mee vandaag – hij zou de hele dag met ons doorbrengen. Hij vond onze tuin erg mooi en was vooral onder de indruk van de afgebakende rijen. ‘Onze tuin is meer wild’, zei hij, ‘dat is ook mooi. En we hebben geen groente. Maar ik heb wel een keer konijnenvoer gezaaid.’
Wat betreft onze overige tuincapaciteiten: die vorderen langzaam. We zijn er inmiddels achter dat er van de drie regels tuinbonen welgeteld vier plantjes uitgekomen zijn. De andere zaden zijn naar alle waarschijnlijkheid door de kauwtjes opgegeten – we vonden een halfaangevreten boon op het plaats delict.
De huisgezaaide sla is in de tuin uitgeplant, maar lijkt niet erg te aarden. De plantjes zijn nog even groot als een week geleden en hangen in slappe, sliertige bladeren over de grond. Er is nog weinig wat voor een beginnende krop kan doorgaan. Ik houd echter moed.
De wortels, afrikaantjes en snijbiet blijken een verrassingsproject. Ondanks ons gezaai in zorgvuldige rijen heb ik nog werkelijk geen idee wat onkruid is en wat wortel, afrikaantje of snijbiet. Alles lijkt even snel op te schieten in even nauwkeurige rijen. De afrikaantjes zullen uiteindelijk wel gaan bloeien, de wortels zal ik ooit ook wel herkennen, maar ik zit nog een beetje met de snijbiet. Dat belooft een bijzondere maaltijd te worden.
Op sfeerimpressies van opspruitend groen, schoffelende kinderen en een schattige Cato die in de kruiwagen meerijdt naar de composthoop moet u nog even wachten, want ik vergeet telkens mijn camera mee te nemen. Maar geloof me, de tuin wordt een plaatje.
Van alle markten thuis 