Die Verwandlung
4 april 2009
Nee, we hebben geen nieuw huisdier. En we hebben ook geen rituele moord gepleegd. Dit is wat er op de grond lag nadat Philips haren waren geknipt.
Bij hem doet het me altijd denken aan een metamorfose, het afleggen van een oude huid. We hebben een paar zomers vlinderpoppen in huis gehad; dan zagen we soms de gedaanteverwisseling plaatsvinden. Een pop breekt open, de vlinder kwispelt uit haar oude huid en laat een poosje haar natte lijfje en vleugels drogen (heel leuk trouwens: gewoon een pakketje bestellen, hier bij de Vlinderstichting).
Philip doet me vaak aan zo’n vlinder denken als hij na het knippen met natte haren op de bank zit. Dezelfde en toch anders.
Een paar dagen geleden zag hij er nog zo uit.
Het duurt altijd een poos voordat hij zeker weet dat hij toch geknipt wil worden. Eerst twijfelt hij of hij zijn krullen niet met een kek voetballershaarbandje zal dragen. Of in een steert. Maar dan heeft hij gesport en plakt zijn bos zweterig om zijn hoofd, of heeft hij gezwommen en kwam er water in zijn duikbril omdat zijn pony er telkens tussen piepte.
En dan weet hij het weer zeker.
Van alle markten thuis 