Gijsbrecht
13 februari 2009
Totdat Cato geboren werd, gingen we vaker naar het theater. Niet iedere maand, maar een keer of zes per jaar toch zeker. Vooral de stukken van Theater Terra vonden we mooi, over Kikker, Kleine Ezel en -in mindere mate- Muis. In de winter meestal een sprookje in de schouwburg, af en toe een theaterstuk in de bibliotheek, en soms reden we naar een ver theater voor die ene speciale voorstelling – zoals die over Pettson en Findus. Maar de afgelopen twee jaar kwam het er niet meer zo van.
Totdat de moeder van Jettes vriendinnetje me vorige week wees op een kinderbewerking van de Gijsbrecht van Aemstel. Het leek me een mooie aanvulling op Johnny Jordaan, die we met regelmaat draaien ter koestering van mijn wortels.
En zo zaten we weer in het theater. Zonder Cato, want die bleef bij vader. (De mevrouw van de reservering vroeg nog bezorgd of ik wel wist dat het voor zes jaar en ouder was, want ze hoorde ‘iets van een kleiner kind’ op de achtergrond. Achtergrond was beleefd uitgedrukt.)
Jet hand in hand met haar vriendin, Philip naast mij. Dan kun je nog zo’n flinkerd zijn bij Star Wars, als er onheilspellende muziek klinkt om de spion van het stuk aan te kondigen, kun je maar beter naast je moeder zitten.
Vooraf konden er wapenschilden geknutseld worden.
En na afloop kenden ze een gouwe ouwe uit de vaderlandse belletrie – naast de juweeltjes die ze middels ome Johnny uit die mooie, die fijne Jordaan al konden opdissen.
Het hemelse gerecht heeft zich ten lange lesten
Erbarremt over mij, en mijn benauwde vesten
De uitvoering was geweldig. Een groot aantal heerlijke grappen, een woeste slag om Amsterdam, verrassende vindingrijkheid bij de decorstukken, een glansrol voor de minstreel en Vondels eigen stuk was er nog in te herkennen. Gaat dat zien: Gijsbrecht van theatergezelschap Unieke Zaken.
Van alle markten thuis 