Catoeterwaals
4 februari 2009
Dit is Cato.
Vooralsnog de luidruchtigste van de drie. Al in de eerste minuut van haar leven, terwijl haar benen nog niet eens geboren waren, liet ze horen dat ze heel veel geluid kon maken.
Cato boft. Ze heeft een broer die altijd even tijd voor haar neemt.
En ze heeft een zus als rolmodel.
Cato lijkt ook een beetje op mij. Ze kan met gemak drie haringen op en we hebben hetzelfde aangeboren talent voor non-figuratief tekenen.
We gaan allebei graag de hort op,
we hebben dezelfde gracieuze lichaamstaal (zo ongeveer zie ik er ook uit in een balletpakje)
en we houden allebei van voorlezen.
En wat nou zo leuk is, Cato begint steeds meer te praten. Je hoeft alleen maar te weten dat zij alle k’s als een t uitspreekt en dan kun je haar verstaan. Nou ja, bijna. Want eigenlijk is het ook handig om te weten dat ze de l aan het begin van een woord als een s uitspreekt. De l in het midden van een woord is overigens geen punt: ‘willen’ wordt met grote nadruk uitgesproken.
Dus: kikker is ‘titter’ en lief is ‘sief’. Een woord als ‘toetje’ kan meerdere betekenissen hebben: koekje, koetje of toetje. Het is voor buitenstaanders niet altijd even verstaanbaar, maar wij begrijpen haar uitstekend als ze roept dat iets heel seut is, of als ze belangstellend informeert of onze toffie wel setter is.
Cato vindt het handig om te kunnen praten, dat merk je aan alles. Als Philip haar in het vuur van een achtervolgingsspel opjaagt en declameert: ‘Cato, je bent kansloos!’ roept zij heel hard terug: ‘Nee tansloos!’ Bij de eendenvijver wijst ze ons graag op de verschillende vogels: ‘Tijt, een meertoet.’ En nu de persoonlijk voornaamwoorden aan het inzinken zijn, kondigt ze zichzelf enthousiast aan: ‘Hier ben it!’
Hoewel we soms weleens met onze ogen rollen als Cato met alle geweld een cd wil luisteren terwijl wij aan het voorlezen zijn, maakt ze ons allemaal heel gelukkig. Met haar onverminderde gedrevenheid, haar mollige handjes en haar heerlijke kuswangen.
It hou zo van Tato.
Van alle markten thuis 