D.
30 december 2008
Philip en D zijn dikke vrienden. Eigenlijk is iedereen in ons gezin dikke vrienden met hem, want D is een lieverd. Het is een erg sociaal jongetje met veel vriendjes, maar gelukkig maakt hij vaak tijd voor ons – hij komt geregeld even aanwaaien. Cato roept altijd hoopvol zijn naam als de deurbel of telefoon gaat; ze is dol op hem.
Hoewel hij zelf geweldige ouders heeft, beschouwen we hem allemaal een beetje als gezinslid. Dat ziet hij zelf ook zo en hij wijst me er dan ook regelmatig op dat ik zijn naam nog steeds niet op de verjaarskalender heb bijgeschreven. Dat ik zijn verjaardag uit mijn hoofd ken, doet niet terzake, hij hoort er gewoon op, vindt hij.
D wil altijd graag blijven eten. Dat is voornamelijk voor de gezelligheid, want vaak lust hij eigenlijk niet wat we eten, ook als ik hem vantevoren had verteld wat ik ging koken. Soms moet ik er een beetje van zuchten, maar direct daarna vergeef ik hem weer, want D doet altijd erg zijn best om beleefd te zijn (‘De aardappels zijn wel erg lekker’).
Ik heb het al vaker geschreven, Philip en D kunnen eindeloos spelen. Ze hebben een aantal thema’s waarop ze onbeperkt variëren en struinen als ware Blues Brothers de buurt af, waarbij de karakters worden afgestemd op de situatie. Soms komen ze rollen tekort en wordt dat even ongecompliceerd als ingenieus opgelost (‘Nu was ik even degene die mij doodschoot’). De cast kan oneindig worden uitgebreid, ongeacht leeftijd of sekse. Als ze hier thuis spelen doet Jet sowieso mee, maar Cato wordt net zo makkelijk ingezet.
In de vakantie komt D meestal wat vaker, dan is hij vrij van school. Van de week kwam hij zijn kerstwensen brengen. Vier kaarten, een voor ieder kind en voor John en mij een samen. Kerstkaarten zoals kerstkaarten horen te zijn: handgeschreven en met een persoonlijke noot voor ieder van ons.
Aan Jet schreef hij over haar mooie oorbellen, aan Cato dat ze zo’n grote meid aan het worden is. Op onze kaart had hij ook erg zijn best gedaan. D. is niet kerks, en hier had hij duidelijk over nagedacht. Kijk nou toch eens wat een schat. (En laat ik niks horen over dat handschrift. Hij wordt dokter, dat is duidelijk.)
Binnenkort wordt hij elf. Ik ga hem onmiddellijk op de verjaarskalender bijschrijven.
Van alle markten thuis 