Leren kijken
11 september 2008
In ons gezin is niemand van nature begiftigd met een talent voor tekenen. Als we samen verven of kleuren, is het dus altijd non-figuratief, om het maar met enige gratie te zeggen. We zijn meer van de Vlekken In Mooie Kleurschakeringen, waar je een wereld van verbeelding op los kunt laten.
Maar hee, weer zo leuk van thuisonderwijs: als je iets niet kunt, dan leer je het samen. Ik had een boek uit de bibliotheek meegenomen van Terry Longhurst, van de bekende I can draw-serie. De boekjes van die serie zijn in het Nederlands ook in een verzameldband te krijgen onder de letterlijke vertaling Ik kan tekenen.
Terwijl Philip voorlas uit Pim, Frits en Ida, wijdde Jet zich aan het tekenen van een paard (altijd verrassend wat ze zal kiezen). De instructies zie je hiernaast – even aanklikken voor de grote foto.
Longhurst doet het stap voor stap voor, en Jet probeerde het zelf na te doen. De eerste poging ging aardig.
Dat was even inkomen, vond Jet en ze deed een tweede poging. Die bestond net als in het voorbeeld inderdaad uit cirkels, ovalen en strepen, alleen leek het nog niet erg op een paard.
De derde poging vond ik zelf fantastisch,
maar Jet moest er bijna van huilen. ‘Zijn nek is veel te dik en hij heeft rare poten! Hij lijkt helemaal niet op het plaatje.’ Ik zei dat het natuurlijk wel tijd kost om iets te leren. Veel doen, kijken waar het fout ging en nog eens proberen.
Een moeder uit onze thuisonderwijsgroep vertelde me dat het bij tekenen vooral gaat om kijken. Zij heeft kunstacademie gedaan en heeft de meest geweldige creatieve tips en ideeën (kijk maar op haar site). Ik vertelde Jet dus dat ik begreep dat goed kijken heel belangrijk is, en we probeerden het nog eens. Nu samen. Soms keek ik en tekende Jet en dan keek Jet en tekende ik een stukje.
En toen kregen we dit.
Daarna heeft Jet de randen wat dikker gemaakt, de basisvormen uitgegumd en hem ingekleurd. Voilà. Alleen maar door te kijken.
Van alle markten thuis 