Jarig
28 mei 2008
De afgelopen drie dagen had ik de eer op deze stoel te mogen zitten.
Het lijkt alsof hier een zak slingers klakkeloos overheen gemikt is, maar niets is minder waar. Deze troon is met heel veel tijd en aandacht, versiering voor versiering door een zesjarig meisje opgebouwd. Alleen al in de strikjes linksboven aan de rugleuning zit een schat aan liefde en vlijt.
Kijk, hier kun je dat beter zien:
En dat was nog maar het begin. Op de ochtend van mijn verjaardag werd ik verrast met een heerlijk kopje versgezette thee en een beschuitje met suiker dat zingend binnengebracht werd (na gestommel voor de slaapkamerdeur en overleg op fluistertoon: ‘Waar beginnen we mee: lang zal ze leven?’ ‘Nee, nee… Er is er een jarig!’).
Wat volgde was een dag vol geschenken en verwennerijen. Zo had ik gevraagd of ik als extra verjaarscadeau voor een keer mijn haar mocht wassen zonder dat er iemand de badkamer binnenkwam. Toen desalniettemin Cato met twee omhooggestoken armpjes voor mijn ingezeepte hoofd stond om mee te mogen douchen, werd ze onmiddellijk meegetroond (‘Sorry, mam! Kom Cato, mama is jarig’). Ik bedoel maar, hoe jarig kun je je voelen.
Na alle gezelligheid van visite, lekkers en mooie cadeaus wordt de stoel vanavond weer afgebroken, maar ik geniet nog even na.
Van alle markten thuis 