Walhalla
17 april 2008
Op galactische dimensies is het natuurlijk een peulenschil, maar naar ondermaanse maatstaven hebben we er best een rit op zitten. Helemaal naar Brussel.
Naar de expo der expo’s, de moeder van alle tentoonstellingen: Star Wars: The Exhibition.
Voor iedereen die niet snapt waarom je daar zo’n moeite voor zou doen, een kleine overpeinzing: denk aan je mooiste boek, je adembenemendste muziekstuk of je heerlijkste hobby. Iets waar je echt van houdt. Stel je voor dat er voor het eerst in dertig jaar een evenement plaatsvindt dat helemaal gewijd is aan je passie. Dan wil je daar naar toe, toch?
En ook al is het niet mijn passie, soms is het heel fijn om in de hartstocht van iemand anders te delen. Twee iemanden in dit geval, Philip en Jet.
Op naar Brussel dus. Ter verhoging van de juichstemming bood vriendin J. in Mechelen een logeerplek aan, zodat we de volgende ochtend niet in de file zouden staan naar de tentoonstelling. Naast een geweldig huis met oneindig veel kamers en trappetjes heeft zij drie vreselijk leuke jongens (11, 9 en 7) om mee te spelen en bleek dinsdagavond bij hen traditioneel Vlaamse-frietendag. Hoe feestelijk kun je het krijgen?
En toen was het zover. Uitgezwaaid door J. tuften we buiten de file om in twintig minuten naar Brussel. Kaartjes gekocht (‘Mam, je sprak Frans!’ zei Jet – het was voor mijzelf ook even schrikken) en door het zwarte gordijn stapten we de expositie binnen.
Daar stonden ze allemaal: the good, the bad and the ugly. Of in ieder geval hun kostuums. En hun voertuigen,wapens, zetels en nog veel meer. Op televisieschermpjes werden kunstgrepen en computeranimaties uitgelegd, zoals de tribune van de podrace uit deel I, waarbij het publiek eigenlijk bestaat uit gekleurde wattenstaafjes.
Je kon de trucage ook aan den lijve ondervinden door jezelf laten filmen bij de Special Effects Studio, in een lichtsabelduel tegen een groene achtergrond. Zo lijkt het alsof je meespeelt in de film. De kinderen noemden hun opname Star Wars episode VII:
Er ontbraken wel wat personages, zoals Chewbacca (die gecoiffeerde hondleeuwbeer met klaaglijke brul) en over Luke Skywalker was ook nauwelijks iets te vinden. Maar de kleinste Jedi*) stond er gelukkig wel. Tijdens het Star Warsje spelen wordt Cato vaak ingezet als Yoda, want naast overeenkomsten in tongval en haardracht zijn ze ook ongeveer even groot (hij 66 cm, zij 74).
’s Middags was er een meet & greet met de personages. The Emperor**) liep gewoon vrij rond.
En prinses Leia was er.
En er waren er nog veel meer. Allemaal een tikkeltje overweldigend voor Cato.
Maar het allervetste was de Jedi Experience, een voorstelling waaraan kinderen mochten meedoen om opgeleid te worden tot jedi. Tijdens het spektakel kwam plotsklaps Darth Vader in eigen persoon opdagen, die op het nippertje verslagen werd door de padawans***).
Philip en Jet hadden de bof allebei uitgekozen te worden; een eer waar ze tot lang na de voorstelling beduusd van waren. Hier brengt Philip Darth Vader aan het wankelen,
waarna Jet hem de genadestoot toebrengt.
We konden de tentoonstelling met een gerust hart verlaten, want het kwaad was verslagen. Volgens Philip waren dit de fijnste dagen van zijn leven. In zulk soort passies deel ik graag.
———————–
*) jedi = goeierik, vredesridder
**) emperor = hoofdslechterik
***) padawan = jedi-leerling
Van alle markten thuis 