Zusjes
15 maart 2008
Een maartse lentedag, gisteren in de dierentuin.
Het klinkt nog steeds gek als ik het over mijn ‘oudste’ of ‘jongste’ dochter heb. Eerst had ik gewoon een zoon en een dochter. Maar al moet ik soms nog wennen, zij horen allang bij elkaar.
Daar waar Philip meestal wat zorgzamer is voor Cato, is Jet vooral praktisch. Philip is degene die geduldig vraagt ‘Zal ik je even helpen, meisje?’ als Cato een hysterische krijs geeft omdat het dekseltje niet van een doosje wil. Degene die voor de zevenendertigste keer het trapje op klimt omdat Cato aangeeft (wijzende vinger, snerpende gil – de baby signs werken nog niet helemaal vlekkeloos) dat ze graag nog een keertje samen van de glijbaan wil.
Jet zet haar zus graag in bij haar spel. En omdat alles wat zich op vier ledematen voorbeweegt in Jettes ogen al gauw een paard is, kan ze de verleiding vaak niet weerstaan om Cato met een touw om haar pols door het huis te leiden, op weg naar een poetsbeurt (‘Maar mam, ze wil het!’).
Zo zitten ze vaak te keutelen.
Cato laat het zich uiteraard allemaal welgevallen. En Jet kan niet wachten totdat ze samen de stad in kunnen. Ik zie ze al gaan, met z’n tweeën.
Van alle markten thuis 