Cato
19 februari 2008
Ons kleinste schatje. Ik zag dat haar laatste foto op dit weblog alweer vier maanden oud is. En Cato groeit maar door. Ze kan nog niet lopen, maar wel op volle snelheid kruipen; ze kan nog niet praten, maar wel met verve gebaren. Ze maakt duidelijk wanneer ze wil eten (hand naar haar mond), wanneer iets heet is (wapperend handje), of lekker, wanneer ze gaat slapen of hoe een hondje doet (hijgend).
En ze kent al een paar liedjes. Zoals deze, die ook zonder geluid duidelijk is:
Cato houdt veel van poppen. Soms zijn de poppen bijna net zo groot als Catootje, maar dat maakt niks uit.
En ze houdt veel van dieren. Ze hijgt naar alle hondjes die we tegenkomen, wijst naar elk vogeltje en is erg begaan met onze vissen en cavia’s. De cavia’s voert ze iedere dag. Het toeval wil dat de cavia’s allemaal dingen eten die Cato ook graag lust: worteltjes, komkommer, appel. Dus proeft Cato vaak eerst even voor.
Maar het mooiste vindt ze het hooi. We hebben de zak inmiddels permanent naast het hok staan, want Cato voert de hele dag door. Strootje voor strootje. Ze heeft het er erg druk mee.
Sinds kort hebben we er nog een dier bij, een neppe. Jet had lang gespaard en besloot dat zij haar kapitaaltje het aller-, allerbeste kon besteden aan een peperdure namaakpapegaai. Hij kan napraten, dansen en zingen. Cato vindt hem fascinerend, maar moet nog wel een beetje aan hem wennen.
Van alle markten thuis 