Persoonlijke overwinning
14 januari 2008
Ik heb voor het eerst alleen met de kinderen gezwommen.
Ja, applaudisseer maar even.
Ik had er zelf nogal tegenop gezien: zonder andere volwassene met drie kinderen waarvan er maar eentje kan zwemmen. Maar het ging best goed. Het was minder gedoe dan toen ik voor het eerst met Philip als baby ging zwemmen. En toen had ik er maar eentje.
We hebben een zwembad gevonden waarbij de badjuf niet meteen in blinde paniek uitbreekt als Jette haar zwembandjes afdoet en dat is handig om te kunnen oefenen met zwemmen. Ze wil graag op zwemles, maar staat op de wachtlijst en ik vind het praktisch om haar pas te laten lessen als ze al kan drijven en met een soort van schoolslag door het water kan ploegen.
Zo is het met Philip ook gegaan. Hij heeft vooral leren zwemmen in zee, in de zomer van 2004, door samen met ons steeds een stukje verder de zee in te gaan. Eerst op een plek waar hij nog kon staan, maar bij een golf opgetild werd, zodat hij mee kon spartelen en kon voelen hoe het was om los te zwemmen. En toen steeds verder tot waar hij niet meer kon staan en echt kon peddelen. Het was in een paar zomerse dagen gebeurd.
Toen hij een jaar later op zwemles ging, had hij al zo vaak gezwommen en dook hij met zo veel gemak allerhande attributen van de bodem op, dat hij alleen de officiële techniek nog moest leren en binnen een halfjaar zijn diploma had. Dat wilde hij graag halen om later op duikles te kunnen. En eerlijk is eerlijk, zo’n diploma is natuurlijk ook wel feestelijk.
Jet is inmiddels aardig op dreef. Terwijl Cato in een zwemband ronddobberde, sprong zij van de kant. Ze kon een paar meter onder water zwemmen en zo’n vijf meter met de Franse slag boven water. Ze was erg trots. En terecht.
Van alle markten thuis 