Cirkelzaag
2 september 2007
Kinderen hebben vaak periodes waarin ze zich op één ding richten. Weken-, soms maandenlang gaan ze op in een handeling (tekenen, fietsen) of spelen ze geconcentreerd met bepaald speelgoed, om het vervolgens een poos te laten rusten en het later weer op te pakken.
Ik dacht eerst dat alleen mijn kinderen dat deden, en dat soort gedachten zijn vaak slecht voor je. Het maakt je óf arrogant, omdat je denkt dat je zo’n bijzonder begaafd kind hebt, óf het verontrust je, omdat je vindt dat je zo’n bijzonder raar kind hebt. Gelukkig ben ik vanaf Philips geboorte omringd geweest met een aantal geweldige moeders en kinderen van dezelfde leeftijd als de mijne. En al die kinderen bleken bij vlagen bijzonder begaafd en gelukkig ook vaak bijzonder raar. Ik kan het iedereen aanraden zulke mensen om zich heen te verzamelen.
Om terug te keren naar het onderwerp: mijn kinderen hebben een aantal van dit soort geconcentreerde periodes gehad. Ik kan me herinneren dat het zweet me uitbrak als Philip weer met de Playmobildoos kwam aanzetten, waar hij veel situaties uit het dagelijks leven mee naspeelde – bij voorkeur samen met mij (‘Welk poppetje wil jij, mam?’). Of de timmerperiode. Dat ik net gestofzuigd had en hij een lumineus ontwerp bedacht met veel doorgezaagde kurk, afgebroken ijsstokjes en reepjes stof die op een plankje getimmerd moesten worden. Waarna een en ander uiteraard afgewerkt werd met een likje verf. De k’nexperiode gaf minder zooi. De instructieboekjes werden meestal één keer gevolgd, als hij net een nieuwe doos had gekregen, maar daarna had hij een voorkeur voor eigen ontwerpen, die vaak het midden hielden tussen ‘bijzonder begaafd’ en ‘bijzonder raar’.
Philip, 6 jaar
Waar het me eigenlijk om begonnen was vandaag, was dat Philip de Lego weer ontdekt heeft. Vorig jaar speelde hij er veel mee, uren aaneen, maandenlang. En opeens was het over. (Dit soort periodes heeft overigens de neiging juist dan te eindigen wanneer er bij voorkeur net een hele grote doos van het speelgoed in kwestie is aangeschaft.) Opeens vond hij het uitzoeken van de blokjes te veel werk, leek zijn inspiratie op, was het vooruitzicht te moeten opruimen zo’n obstakel dat hij niet eens aan spelen wilde beginnen.
En even plotseling als de interesse verdwenen was, is hij weer opgedoken. Vandaag kwam mijn zoon me een nieuw ontwerp laten zien: de cirkelzaag. Hij had de tandwieltjes zo gezet, dat het voorste radertje een cornflakesdoos kon openzagen. Een terugkerend thema: het ontwerp is best knap, de toepassing tamelijk raar. Een gewoon jongetje dus. Maar wel heel bijzonder.
Van alle markten thuis 