Paardenmeisje
11 juni 2007
Je gelooft het niet: mag Jet eindelijk een keer paardrijden, vergeet ik een volle batterij in de fotocamera te doen. Met veel masseren heeft de camera er één foto uit weten te persen en toen was het echt over. Maar goed, er is een aandenken, zullen we maar zeggen.
Het zat zo: thuisonderwijsvriendin K. en ik hadden afgesproken om voor een paar uurtjes een verzorgpony te huren voor onze dochters. Toen ik de betreffende boerderij belde, bleek het arrangement helemaal geschikt voor onze paardenmeisjes: we konden een makke pony huren die het heerlijk vond om geborsteld (gepoetst, in ruiterjargon) te worden en waar ze ook rondjes op mochten rijden. Twee uur aaien voor een tientje, wat wil je nog meer.
Nadat ik het hele weekend voor Jet de uren had berekend die ons nog scheidden van de pony, zat er vanochtend een meisje klaar dat haar beste paardrijkleren had uitgezocht. Ze heeft nog geen kekke uitrusting, maar haar spijkerbroek en rode kaplaarzen stonden heel echt. Van mij moest er bij wijze van cap nog een fietshelm mee, want je weet maar nooit met die beesten.
Toen we aankwamen bleek inderdaad de makste pony van de boerderij voor ons gereserveerd: Flip. Flips schofthoogte was zo’n beetje tot mijn knie en hij was zo oud, dat hij bij het hoeven krabben telkens even moest pauzeren, omdat hij op drie benen dreigde om te vallen. Of we het brood in stukjes wilden voeren, in verband met de tanden. Ideaal voor twee zorgzame kleine meisjes dus.
Twee uur lang is Flip geroskamd, gepoetst, manen uit de klit, gevoerd en geknuffeld en hebben de meisjes naast en op hem door de bak gewandeld. Op de terugweg verzuchtte Jet dat ze een heerlijke buitenrit gemaakt had. Neem van mij aan, er zijn weinig dingen zo schattig als een vijfjarig meisje dat met een rode fietshelm op in alle ernst een grote volte maakt op een bejaarde shetlandpony.
Van alle markten thuis 