Willem Tell
22 mei 2007
Vandaag het verhaal van Willem Tell voorgelezen. Het was een welkome afwisseling na Floortje leert ponyrijden, Ponyverhalen, Black Beauty en het meisjestijdschrift Galop. Jettes paardenfase heeft een all time high bereikt en naast imaginaire paardenvriendinnen die ze op haar skippypaard ontmoet en waarmee ze buitenritten maakt, horen daar ook véél paardenboeken bij. John en ik vragen elkaar ’s avonds voor het slapengaan: ‘En hoeveel Galops heb jij vandaag voorgelezen?’ Overdag proberen we allebei onze snor te drukken als Jet met weer een fleurige paardenstrip voor ons staat. Het is dat haar stralende gezicht je recht in je hart raakt, maar de ‘paardenweetjes’ komen mijn oren uit. Desalniettemin houden we het aloude thuisonderwijsadagium voor ogen: voed de interesses van je kind.
Tenslotte hebben we de graafmachinefascinatie van Philip ook overleefd. Ik zie me nog staan bij de stratenmakers en wegwerkers, die op een gegeven moment maar een praatje met me aanknoopten omdat we zo lang bleven kijken. Meestal liepen we weer verder als ze gingen schaften, voordat ik een boterham aangeboden kreeg.
Maar goed, Willem Tell. Het was een leuk verhaal. Ik kende zelf nog niet de achtergrond waartegen de appel en de kruisboog zich aftekenen, maar ik ben nu helemaal op de hoogte. En wat ik zo leuk vind, is dat de kinderen een mooi verhaal meteen naspelen. Zo hebben we onder meer de Grieks-Romeinse mythologische fase gehad, de Winnie de Poehfase en de Karlsson van het dakfase. En nu kwam de kruisboog weer goed van pas die Philip pasgeleden getimmerd had.
Van alle markten thuis 